Je hebt mensen die op een afstand kijken naar hoe mooi het is, en je hebt mensen die dichterbij gaan staan omdat ze met de ogen iets toegeknepen willen zien waarom iets mooi is. Tot die laatste categorie zou ik Lodewijk Brunt willen rekenen, die enkele jaren voor Literair Nederland schreef. Brunt overleed op 17 oktober in zijn woonplaats Amsterdam, hij werd 78 jaar.
Brunt was een man die Hindi leerde omdat hij zo van India hield, en omdat de literatuur in die taal naar zijn smaak te weinig ruimte kreeg in Nederland. Als stadssocioloog / antropoloog was hij gefascineerd door het stedelijke India, hij vertaalde moderne poëzie over de Indiase steden uit het Hindi (Ik zag de stad) en bijvoorbeeld liedjes uit Bollywoodfilms (Mijn lippen vroegen om een lied) en, eind 2013, een serie zeer korte verhalen (De bittere waarheid). Zijn laatste vertaling (samen met Dick Plukker) was pas net gereed: De blauwe sjaal en andere verhalen van Anu Singh Choudhary. Later op deze website meer over dit boek.
In de periode dat we veel met hem mailden hing er een vast gedicht onder zijn mail:
Huiskat
Die kat strek hoog op vier strak bene, buig
behaaglik om haar luipeerdlies te lek,
rol om en lê fluwelig oopgevlek
dat keel en bors en buik die son kan suig.
Ons noem haar ‘kat’ want sy is sonder siel
en anoniem. Smal skerwe van agaat
staar koud uit die driehoekige gelaat.
Arglistig, vloeibaar, soos ’n blink reptiel
van los en lenig wees versadig: sy
sal nooit – die veearts het haar ‘reggemaak’ –
ekstase en angs van lewe voortbring smaak,
sal, steeds eenselwig, alle teerheid stuit.
Ek hol my hand behoedsaam, smalend sluit
sy haar oë, kronkel by my greep verby.
Elisabeth Eybers (1915-2007)
De kat bracht het ook tot zijn rouwkaart:
Mumbai
Wanneer ’s nachts Mumbai slaapt op straat
als een zwarte kat, haar pootjes
in haar buik gedrukt en haar
oogleden altijd op een kiertje –
wasemt zij trage ademvlagen
over het droge strand.
Gulzar
Een schitterend sonnet, dat van Eybers, waarin eveneens nabijheid wordt gezocht van het ongrijpbare. Zolang wij met hem correspondeerden had hij plannen, zag veel, las veel en merkte veel op: meer soms dan waar in krant of websites ruimte voor was: daarom begon hij zijn eigen blog waar de lezer een enorme waaier aan onderwerpen terugvindt die tonen hoe rijk zijn interesse was. Brunt was een uitermate geopinieerd heer, hij kon smakelijk vertellen over de ins en outs van het academisch bestaan, op een rondje over de Kloveniersburgwal of bij een kop koffie in de buurt kon je op verzoek ook horen wie het allemaal helemaal mis hadden. Onder een smakelijke lach steeds, die node gemist zal worden.
Lees hier de bijdragen die Lodewijk Brunt voor Literair Nederland schreef. En hier de link naar zijn persoonlijke blog.
