Begripvolle en tedere woordkunstenaar gezocht. Ik had er behoefte aan. Het werd Als de winter voorbij is van Thomas Verbogt. Verbogt is een schrijver die met de schikking van woorden naar de betekenis van de dingen en de aard van de mensen zoekt. Hij speelt met woorden, hij herplaatst of herhaalt ze waardoor ze hem op een of andere manier bij de dingen brengen waarvan hij niet wist dat hij het zocht, en jij, de lezer had ook geen idee. Hij schrijft ergens: ‘Je weet dat ik altijd geschreven heb om ergens bij te komen, meer dan om iets weer te geven.’ Bij Verbogt weet je nooit waar hij met je heen wil. Het punt van aankomst kan daarom schokkend zijn.
Over zijn pleegzus gaat het, gevonden in 1944 als tweejarige peuter langs het spoor in Duitsland en opgevangen door zijn ouders. Voor Verbogt, die acht jaar later geboren is, was zij een grote zus. Hij beschrijft hoe rustig en afstandelijk ze is. Er is iets met zich niet kunnen hechten. Ze kiest haar eigen weg en in 1962 vertrekt ze naar New York. Dit afscheid is van grote invloed op het leven van de negenjarige Thomas, dat traumatisch uitpakt als je op pagina 32 totaal niet voorbereid leest dat Becky in de trein naar Rotterdam zat die even na negenen in de ochtend in botsing kwam met een andere trein bij Harmelen. En dat 93 mensen het niet overleefden, waaronder Becky.
Toen ik dat las, zat ik op de wc en sprak geschokt: ‘Verdorie Verbogt, kon dat niet anders,’. Het was iets met vals sentiment en dat wat echt gebeurd al verzonnen genoeg is, maar dan anders. Dit kon ik er niet bij hebben nu Hond net dood was.
De impact van de dood van Hond was onverwacht. Ze kon niet meer lopen maar scheen het niet echt een probleem te vinden. We zeiden: ‘Dat is geen hondenleven meer.’ We zeiden: ‘Het is goed zo.’ In even zoveel bewoordingen zeiden we: ‘We gaan niet sentimenteel doen. Want Hond was een echte hond. Maar jee, wat moesten we met onze tranen, toen Hond stil in haar mand lag en het leek of ze zo haar ogen zou opslaan om te zien of het al tijd was voor het een of ander.
Hond was een levende herinnering aan onze jaren in Noord-Portugal. We vonden haar op een dag langs de kant van de weg tussen Seia en Viseu. We namen haar mee naar huis aan de voet van de Serra da Estrela. Ze sliep er in een hondenhok zoals echte honden doen. Bij gebrek aan vriendjes, werd Hond de speelkameraad van Dochter en Zoon, zoals je dat wel in Disneyfilms. Zeven jaar later namen we naast een paar liter olijfolie, Hond als enige Portugese aandenken mee naar Nederland. De olijfolie was snel op. Hond bracht het tot deze week, waarin ik Als de winter voorbij is las en het acht jaar geleden was dat we haar mee naar Nederland namen.
