Het eindejaarslijstje 2017 van Martenjan Poortinga

Een andere memorabele titel is De pelikaan van Martin Michael Driessen. Een schrijver die nog steeds onderschat wordt, maar die vorig jaar de ECI-prijs won met Rivieren (lees ook dat boek!).
De pelikaan is weer een proeve van zijn ongekende talent: het is spannend, poëtisch, actueel en komisch.

…. en daarom ging het meisje met de sproetjes naar dezelfde kleuterschool als hij, hoewel ze alleen maar Duits sprak. Dat maakte haar in zijn ogen des te begeerlijker. Een meisje dat zó ver weg woonde moest wel iets heel bijzonders zijn, fantaseerde hij.

Tommy Wieringa voegt met De heilige Rita weer een bouwsteen toe aan zijn (toekomstige) nominatie voor de Nobelprijs voor literatuur: wat een kracht, wat een passie, wat een stijl! Zijn oerboek over de streek waar hij deels opgroeide.

De aanwezigheid van een kind verhinderde dat hij zich volledig op zijn ongeluk kon storten, zoals misschien zijn natuurlijke neiging was.

De heilige Rita Just Houben besprak voor Literair Nederland.

Ik ben en blijf een liefhebber van poëzie. Van twee van mijn favoriete dichters las ik dit jaar hun nieuwe bundel.
Esther Naomi Perquin (niet voor niets Dichter des Vaderlands) schreef naast heel veel gelegenheidsgedichten ook de bundel Meervoudig afwezig. Prachtige, lucide gedichten die  je keer na keer leest. 

’Je hebt veel dingen nooit gedacht,’ zegt God ineens. En ik schrik
bij het horen van Zijn stem: geluid dat zich het bloed in zingt
en natrilt in het kleinste wat ik ben. Hij lacht.
‘Ik ben hier wel de enige, de beste’.

En tenslotte: Hester Knibbe met haar bundel As, vuur. Een dichter die de laatste jaren behoorlijk aan de weg timmert met niet altijd gemakkelijke poëzie, maar wel heel mooie, en om nog eens te herkauwen. In deze bundel onder anderen gedichten die ‘oerwoorden’ als uitgangspunt hebben: woorden die alle Euraziatische taalfamilies met elkaar verbinden.  Zoals het woord Ik:

Is dit een droom? Ik ren maar
kom niet van mijn plek, de wereld glijdt
maf onder mij vandaan met meer of minder vaart en ik 

ik ren de longen uit mijn bast want anders
val ik ervan af, verdwijn. Is dit 

een wedloop met de schijn, besta ik
hier als baas of slaaf, ben ik mijn wil of
word ik opgejaagd? Die gast op rechts holt 

ook de uren weg, vers zweet loopt sliertig
langs zijn vel. Straks droogt hij op en 

is niet meer. Zolang ik hijgend poot na poot
verzet zal ik bestaan. Kijk, die op rechts
geeft er de brui al aan.