J. Everaers is de eerste prijswinnaar van de verhalenwedstrijd naar aanleiding van de film In het huis (Dans la maison).
Het verhaal van J. Everaers opent verre verschieten in zeer kort bestek, is fascinerend essayistisch, toch persoonlijk, en zal voor menig schrijver (in spé) herkenbaar zijn:
In het huis
door J. Everaers
In het Rotterdamse filmtheater Lantaarn/Venster vond in 1972 de Nederlandse première plaats van Zoals Vogels Sterven In Peru, het door Romain Gary zelf verfilmde verhaal Les oiseaux vont mourir au Pérou. In veertig jaar tijd heb ik nooit iemand ontmoet die net als ik die film heeft gezien. Vertalingen van het Franse verhaal maakte ik door de jaren heen en veranderde steeds weer details waaronder ook de titel. Breng ik weer een zomervakantie door in het huis op de klif, dan zin ik altijd op een soortgelijk verhaal. Oh, natuurlijk, denk ik het minder pornografisch en uiteraard zal ik zorgen voor betere dialogen en pogen uit te stijgen boven het door critici verfoeide verhaal van Gary, maar summier zal het de onderliggende cynische humor bevatten van de echtgenoot van die nymfomane en zal het de poëzie hebben van de sfeer op het strand, van het overweldigende gevoel waar ik vertrouwd mee ben aan oceanen: Newfoundland, Porto, Reykjavik, Vancouver Island of waar ik verder ooit was. Het verhaal zal …
Weer breekt de zomer aan en zit ik aan de tafel voor het raam in het huis, met een laptop zoals vroeger met een typmachine en nog eerder met pen en papier. Maar niets, er komt niets. Ik staar naar buiten, geniet van het niet te evenaren uitzicht over strand en zee terwijl in de hol klinkende ruimte via het imposante trappenhuis in het hele huis la Mer et les Mouettes klinkt. Ook Rachmaninov krijgt geen aanzet tot het beoogde verhaal in me los.
Bij de golfbreker staat een eenzame visser. In de verte halverwege mijn dagelijkse wandeling naar Ambleteuse loopt langs de waterlijn Monsieur Boitel, de bejaarde Parijse kunstschilder die het vissersplaatsje en de omgeving in vele taferelen sur le motif uit het isolement schilderde en ik zou hem in mijn verhaal kunnen portretteren evenals ik dat over verschillende decennia verdeeld zou kunnen doen met het Vlaamse stel dat hier ieder jaar present is en bepakt met hun strandspullen en inmiddels in gezelschap van kleinkinderen op weg naar hun vaste stek bij de vervallen bunker altijd even omhoog kijkt bij het langslopen en dan soms groet. Nooit hebben we een woord gewisseld en nooit kwamen we verder dan een groet uit beleefdheid. Ik zit het grootste gedeelte van de tijd in het huis en ik kijk. Zal ik het verhaal ooit schrijven…?
De andere twee prijswinnaars zijn:
2. Hein van der Schoot
3. Els Hekkenberg
Alle prijswinnaars hebben inmiddels bericht ontvangen.