Boektitels van jaren her kunnen als een mantra door mijn hoofd resoneren. Wanneer mijn ruimte beperkt wordt door allerlei beslommeringen trekt er een repeterend A Room of One’s Own, A Room of One’s Own...door mijn hoofd. Het essay, geschreven door Virginia Woolf in 1929 is nog steeds een waardevolle tekst voor wie van schrijven zijn werk wil maken. De behoefte aan een ruimte voor mezelf manifesteert zich in deze tijd van het jaar extremer dan anders. Ik heb een eigen kamer maar het is een betwistte plek. Als er logees zijn, en die zijn er altijd met de feestdagen en langer nog, wordt deze als eerste geofferd. Als iedereen vertrokken is, ligt mijn kamer nog dagen overhoop en is mijn werktafel bedolven onder achtergebleven kledingstukken. Woolf pleit in haar essay dan ook voor een kamer met een slot op de deur.
Word ik overspoeld door de hectiek van de dag dan zoemt Tijd van leven… Tijd van leven… in mijn oren. Bang dat ik mijn tijd akelig zit te verknoeien maar evengoed verander ik er niets aan. Daarom bewonder ik Delia Ginstead, een personage in de roman Tijd van leven van de in Baltimore wonende schrijfster Anne Tyler. Tyler heeft een uitgesproken voorkeur, (evenals verhalenschrijver Alice Munro) voor het inzoomen op alledaagse familierelaties.
Delia heeft een gezin met drie opgroeiende kinderen en assisteert haar man in zijn dokterspraktijk. Het soort huwelijk waarvan er dertien in een dozijn gaan. Ze is haar leven als zodanig moe en wil niet langer de akelige kleine, mug zijn die zich ‘zoemend rondom de buitenkant van haar gezin’ beweegt.
Op een dag in mei is ze met de hele familie aan het strand. Er ontstaat een woordenwisseling met haar man, het irriteert haar dat hij wegloopt voordat er echt ruzie van kan komen. Woedend ‘griste ze haar tas van de deken, draaide zich om op een blote hiel in het zand en stampte weg’. Pas na drie dagen wordt ze als vermist opgegeven.
Ik weet dat ze in een badjas mee liftte met de onderhoudsmonteur van hun vakantiehuisje en uitstapte bij het eerste plaatsje dat ze tegenkomt. Ik stap met haar uit en kijk rond op het lege plein. Zie hoe ze een jurk koopt en ondergoed. Ze komt langs een raam met het bordje ‘kamer vrij’ erachter en belt aan. Later die dag zit ze op de witte deken op het bed en heeft de deur op slot gedraaid. Ik denk aan Frida Vogels. Die huurde jaarlijks een bovenkamertje in Amsterdam om er te schrijven aan haar levenswerk De harde kern 1, 2 en 3. In gedachten loop ik de trap op, groet de hospita die om de hoek van haar deur kijkt om te controleren wie er binnenkomt. Ik zie een bed, een stoel, een muurkast, een tafel. En een raam waarlangs een zucht wind de gordijnen streelt, als ik het openzet.
Inge Meijer is een pseudoniem. Zij schrijft over boeken als steunpilaren van het leven en over de ontdekkingen die zij doet in de marges van de literatuur.
