We hadden de camping op Terschelling besproken. Toen kwam het bericht dat mijn broer was verongelukt. De broer die een zwervend bestaan leidde. Zijn dood zette iets in beweging, veranderde iets. Na de uitvaart ging ik naar Terschelling, dacht meer aan mijn broer dan ik ooit gedaan had. Elke ochtend kroop ik om 7 uur m’n tent uit, fietste door de duinen, beklom de opgang naar het strand, liep de Noordzee in. Na een worsteling met het water sprak ik met mijn broer. Of hij wel eens op een eiland was geweest, dat hij de zee beslist zou mogen, dat het leven van strandjutter hem zou bevallen. Lege flessen, ijzeren doppen, hout, aangespoelde containers. Terug thuis ging ik kanoën op de Berkel, spierpijn als genade.
Vorige week, ik moest wat, fietste ik naar Lochem. Boekhandel Lovink hield zomeruitverkoop. Er stond ook een uitgever met de overgeschoten boeken van Ton Schimmelpennink, de boekverkoper uit Amsterdam die naar Friesland vertrok. De uitgever is een echte boekenliefhebber, had de boeken blind opgekocht, in met ducktape dichtgeplakte dozen. Hij zei, een goed boek verliest nooit zijn waarde.
Op internet circuleerde een foto van mijn broer waar hij voor een boekenkraam op het Waterlooplein staat, boeken in een doos herschikt. Altijd bereid te helpen, zeiden ze over je. Ik kocht vijf boeken uit de dozen van Schimmelpennink, twee van Boekhandel Lovink. Daarbij zat Confituurwijk van Femke Vindevogel bij, een naam als een sprookje. Confituurwijk gaat over Marie De Geest, op haar drieëntwintigste wees. Haar moeder is al langer dood. Haar vader heeft, juist als het boek begint, zelfmoord gepleegd. Was alcoholist, Virginia Woolf addict, laat haar met niets achter, ze moet het ouderlijk huis verlaten. Met een koffer vol partituren, blokfluit, laatste boek dat haar vader las en poes Emma gaat ze op pad. Naar de confituurwijk. ‘Een plek waar men twee keer per dag sponsbrood met choco of confituur at omdat men geen geld had voor charcuterie.’ Een tragikomisch verhaal, je zou erom gelachen hebben.
Marie heeft niks in haar nieuwe huis, geen bed, geen stookolie voor de kachel. Iemand brengt een luchtbed, dat ze het liefst weigert. Ze is woedend op alles en iedereen, het meest op zichzelf. ‘Ga weg, dacht ik. Blijf uit mijn buurt, ik ben de zandbank waartegen iedereen te pletter slaat.’ Als ze met haar blokfluit partituren oefent voor een auditie, zetten de buren schlagermuziek op, komen aan haar deur verhaal halen. Ze is bang, maar gelukkig woont mevrouwtje Vrank in haar, die zegt, ‘”Kom eens terug als jullie bereid zijn om dat schlagerfestival stiller te zetten. Dán hebben we iets om over te praten. Ondertussen oefen ik verder.” Het antwoord droop van mijn broekspijp.’ Waarna de buren met hun keukengerei de tussenmuur bewerken. ‘Ik nam mijn blokfluit en blies mijn longen moe. Als ze oorlog wilden, zouden ze oorlog krijgen.’ Soms raakte ik de draad van het verhaal kwijt, zoals in het echte leven. Een verhaal wordt gemaakt op het moment dat je het beleeft. Vindevogel schrijft geweldige metaforen, gebalde zinnen. De tegenslagen zijn hilarisch, woede en onmacht voelbaar, als de Noordzee die de benen onder je wegslaat, waardoor je lacht, huilt. Huilt tot je niet meer kunt, denkt, verdomme man. Het was een genot dit boek, gelijk een brok proza, te lezen. Ik werd er een stuk beter van.
Inge Meijer is een pseudoniem, reist met een mondkapje, op zoek naar een goed verhaal.
