Het is tien uur in de ochtend. Ik kijk over mijn computerscherm heen naar buiten. Er staat een vrouw aan de andere kant van het voetpad, voor het bushokje. Ze kijkt naar binnen, ze kijkt naar de boeken. Leuk, denk ik, een geïnteresseerde dame. Is ze benieuwd naar de kunstboeken die bij het raam in de kast staan? Het rijtje boeken over Van Gogh, heeft ze misschien Art & Design in haar vakkenpakket? Of valt haar oog op de monografie over de modernistische kunstenaars Paul Klee of Piet Mondriaan? Of, wat verder in de kamer, ziet ze mijn Anselm Kiefer-boeken staan? Want ze tuurt al een halve minuut of langer naar binnen en van zo’n afstand kun je de letters op de ruggen maar moeilijk lezen, dus dat begrijp ik wel.
Ik kijk nog een keer naar haar. Ze draait haar heup in, ze leunt op de voorkant van haar voet, een spierwit gympie, en kijkt weer naar de boekenkast. Dat zijn wel aparte bewegingen om naar boeken te kijken eigenlijk. Ik kijk naar haar, maar ze ziet me niet staan. Maar ook de boeken ziet ze helemaal niet staan. Ze draait zich om en kijkt over haar schouder nog eens naar mij, naar de boeken? Nee man, ze kijkt naar zichzelf in de weerspiegeling van het raam. Ze schikt haar bloesje terwijl ze over haar zonnebril naar de weerspiegeling in het raam kijkt. Haar mobieltje komt tevoorschijn en ze kijkt ernaar. Ze drapeert een haarlok voor haar gezicht. Klik! De bus stopt voor de halte, ze pakt het blikje energy drink dat naast haar stond en weg is ze.
Eh, waar was ik mee bezig? Oja, ik ga boeken inpakken voor klanten die op de veilingsite Catawiki een boek bij me hebben gekocht: Een bibliofiele uitgave van Bernlef en Eva Gerlach, drie fotoboeken van Nan Goldin, een stapel Willem-Jan Otten en zojuist werd via Boekwinkeltjes.nl Klinkende ikken van de kersverse winnaar van de Constantijn Huygens-prijs Atte Jongstra besteld. Aan de slag!
