‘Er is negen maanden geleden een afspraak gemaakt met iemand die ik nog nooit heb gezien,’ schrijft Willem Jan Otten in Kroniek van zoon die vader wordt, een prachtig essay, opgenomen in Een ridder van de Engelse drop. ‘Niets weet ik van hem af – alleen dat hij van nu af bij ons gaat inwonen en door ons onderhouden gaat worden.’
Aan die negen maanden zitten wij nog niet, toch bevind ik me gek genoeg in dezelfde positie als een jaar geleden: in verwachting – van een nieuw jaar (schiet op, alsjeblieft) en een nieuw leven, maar in verwachting desalniettemin. Tegelijkertijd is er zoveel veranderd, zelfs mijn naam is nieuw.
Een jaar geleden ook kocht ik een van mijn favoriete jeugdboeken: Het grote boek van Madelief. Verwachtingen had ik, over voorlezen en aan wie. Het liep anders en ik raakte het boek van Guus Kuijer niet meer aan. Verwijtend ligt het op het dak van de boekenkast, alsof het zeggen wil: daar kon ik niets aan doen.
Geregeld sta ik voor die kast en verlies ik me, al wrijvend over mijn alsmaar groeiende buik, in mijmeringen over wat ik deze baby wil meegeven. IJdele gedachten natuurlijk, een kind krijgen is toch een beetje als het schrijven van een verhaal – alleen heb je in dit geval, met een beetje geluk, slechts het begin in de hand. Je reikt de eerste regels aan en schetst met je baarmoeder, je gezin en wat bijbehorende omstandigheden de openingsalinea’s. Vanaf daar moet je maar zien hoe het loopt, er het beste van hopen.
Toen ik zeventien was en de lerarenopleiding Nederlands deed, haakte ik af bij de vraag wie ik was, wie ik wilde zijn als docent. Wel sloot ik in diezelfde tijd vrede met mijn naam. Het duurde even, maar langzaamaan was ik gaan begrijpen wat mijn ouders me wilden meegeven toen ze me Marijn noemden.
Een naam is een wens, een duwtje in een mogelijke richting. Dat geldt voor mensen, maar ook voor personages: hoe kwaad was ik als kind geweest toen Bastiaan de prinses Maankind doopte in Het oneindige verhaal! Dat kon toch veel beter, dat deed haar toch geen recht? En die moeder die in Isabel Hovings De gevleugelde kat zegt dat het achteraf niet erg aardig was om de ene helft van haar tweeling, die ook nog eens overleed, Jericho te noemen? Instinctief begreep ik wat ze bedoelde, het gewicht van die boodschap. Mijn zoon zal ik nooit Remi noemen, maar voorlezen uit Alleen op de wereld zal ik wel.
De naam, daar ben ik al over uit. Maar de rest van de wens? Die zit hem, onder andere, in verhalen. Ronja de roversdochter ligt al klaar, graag voed ik de kleine straks met verhalen over onverschrokken kinderen. Mogelijkheden – als je wilt, is dit wie je zou kunnen zijn, een beetje of een beetje meer. Het oneindige verhaal van Michael Ende hoort er natuurlijk bij.
Maar laat ik beginnen met Madelief, een prima boodschap om aan een kind mee te geven.
Marijn Sikken mijmert over lezen, verhalen en literatuur en schrijft daar columns over. Haar debuutroman, ‘Probeer om te keren’ (2017) verscheen bij Uitgeverij Cossee.
