Recensies

Chawwa Wijnberg (1942) debuteerde dertig jaar geleden met de bundel Aan mij is niets te zien. Behalve dichter is ze beeldend kunstenaar en columnist. Twee jaar was ze stadsdichter van haar woonplaats Middelburg.

Schotland exporteert naast whisky en zalm ook behoorlijk wat sociaal-realistische fictie. James Kelman won bijvoorbeeld in 1994 terecht de Booker Prize voor zijn helaas niet in het Nederlands beschikbare roman How Late it Was, How Late, met de diepe ellende in Glasgow als onderwerp.

Op een dag onderging Albert Willem van Renterghem (1845-1939), zoals hij in zijn Autobiografie schreef, ‘de gedaantewisseling van zeeofficier tot plattelandsdokter’. De marine had hij vaarwel gezegd en een baan als arts in Heinkenszand (Zeeland) aangenomen.

Wie wel eens op een regenachtige novembermiddag door Parijs heeft gekuierd weet dat de stad niet per definitie pracht en praal is. De haussmanniens lijken dan vooral hoog, grijs en zelfs een beetje intimiderend.

Op verzoek van de Franeker Kunst Stichting schreef Kees ’t Hart in 2011 een novelle van 72 bladzijden getiteld Het beeld van Goethe. Die Stichting is opgericht ter bevordering van de kunst in de openbare ruimte.

Wie z’n klassiekers kent, valt het moeilijk niet aan Cruijff te denken bij de titel Gewoon logisch. Toch komt er in dit dichtersdebuut van Janine Jongsma (1965) geen hard-boiled Cruijffiaanse logica voor.