Recensies

‘Weinigen zullen dit een avontuur noemen, maar voor mij was het dat wel. Ach, het was niets eigenlijk, nauwelijks de moeite om het op te schrijven, per slot van rekening gebeurde er ook niets’.

Vorig jaar verscheen van Henk van Straten de novelle Kwaad Bloed, het eerste deel van een zogenaamde witte-mannentrilogie. Daarin wist Van Straten de gruwelijkheid van een vernederde jongeman zeer raak en aangrijpend neer te zetten en kreeg daar in de literaire wereld misschien te weinig aandacht voor.

Er gaat een zekere dreiging uit van de titel van de roman Tot het water stijgt (En attendant la montée des eaux) van Maryse Condé uit 2010, dat dit jaar in Nederlandse vertaling verscheen.

Wat voor vrouw was je moeder voordat je werd geboren? In De tuinen van Buitenzorg verkent Jan Brokken deze – intrigerende –  vraag aan de hand van de brieven die zijn moeder uit Nederlands-Indië schreef aan haar zuster in Nederland.

Van de Amerikaanse dichter Charles Simic is door Wiljan van den Akker een flink aantal gedichten en enige korte prozafragmenten geselecteerd en in het Nederlands vertaald. Al vanaf zijn  poëziedebuut What the grass says uit 1967 combineert Charles Simic in heldere, verstaanbare gedichten de verheven verwondering met de prozaïsche werkelijkheid.

Frederika en haar man Henrik hebben besloten uit elkaar te gaan, en die breuk is op het oog bedrieglijk liefdevol. Van de laatste keer samen de feestdagen vieren tot Henriks gewoonte ’s ochtends haar koffie te maken, zelfs als het hoge woord er al uit is;