‘Het is beter zonder geloof, veel beter,’ zei Franca Treur eens in een gesprek – na de verschijning van Dorsvloer vol confetti – met Jan Siebelink en Maarten ’t Hart, eveneens van hun geloof gevallen schrijvers.
Propaganda voldoet aan wetmatigheden, een ervan is dat voor twijfel geen rol is. In de vele, vele Chinese propagandafoto’s die je in China tot zeer recent zag, zoek ik dan ook altijd naar een heel klein detail dat op te vatten valt als verholen kritiek.
Aangezien deze rubriek geïnspireerd is door het werk van Rudy Kousbroek (en dan met name zijn Fotosynthese-serie: Opgespoorde wonderen, Verborgen verwantschappen en Het raadsel der herkenning), is het niet meer dan logisch om hier ook stil te staan bij zijn werk.
Een paar jaar geleden ontving ik een brief van een goede vriend met een bijzonder postzegelvel erop. Op een van de postzegels stond dit schilderij, De dans van de Tapuya indianen van Albert Eckhout.
Een van onze recensenten – Sharon Hagenbeek – stelde een vraag naar de achtergrond van het plaatje dat deze maand als achtergrond van de site dienst doet. ‘Mag ik de suggestie doen om op die pagina te schrijven wat die achtergrond is, want het is een interessant plaatje en ik vroeg me af waar het was of het een literaire betekenis had.’
Iemand gaat op reis naar een prachtig land, Peru in dit geval, en schrijft een boek over deze reis. Op de flap staat: "Het neusje van Peru voert de lezer mee naar de Peruviaanse woestijn, het Triticameer, over de Andes naar het hart van het Incarijk, tot in de jungle nabij Iquitos."
Dat klinkt toch goed nietwaar? Helaas, we worden wel meegenomen maar niet naar het bovengenoemde. Natuurlijk komen deze gebieden wel voor in het boek maar het frappante is dat ik heel veel over het reizen zelf heb gelezen maar weinig over het land.