In Oegstgeest staat het kasteel Oud-Poelgeest. Het is in trek als vergaderlocatie of partycentrum en er heeft ook wel eens een bruiloft of condoleanceplechtigheid plaats. Oud-Poelgeest is in de Nederlandse literatuur bekend als het decor van enkele episodes in het proza van Jan Wolkers.
Het was een week waarin veel gebeurde. Er was een theepot gesneuveld, de deurbel was kapot waardoor we belangrijke pakketjes waren misgelopen, de kat met drie poten was van de tafel gevallen, (met die theepot), de boekenkast lag overhoop en toen kwam Zoon, die net aan zijn studentenleven was begonnen, vertellen dat het ‘uit’ was.
Onderzoeksnota’s zijn vaak geen vlot leesbare literatuur. Maar er zijn uitzonderingen. De Handreiking voor ondersteuning van Eritrese Nieuwkomers bij hun integratie is er een. Een nota van 67 pagina’s uit augustus van het Kennisplatform Integratie &Samenleving, een adviesorgaan voor overheden en hulporganisaties.
Op internet stuit ik op de aankondiging van een debuutroman waarin, zo meldt de aantrekkelijk bedoelde flaptekst, hoofdpersoon met broertje onder meer morbide experimenten uitvoert met dieren. Toevallig is het in dezelfde week waarin ik een passage lees, ook in een debuut, over muizen die in benzine worden gedoopt en aangestoken.
Een boek kan zomaar aan betekenis winnen of verliezen door een achteloze opmerking van de schrijver. Dat de interpretatie van die opmerking zeer persoonlijk is, ligt voor de hand. Ik wil, en ik weet niet waarom, of het moet zijn dat ik zelf worstel met teksten, dat schrijven a hel of a job is.
‘Weet u wat het is met dat boek?’ Hij heeft dik grijs haar en daaronder een knoestig gezicht. ‘Dat boek is te goed. Iedereen herinnert het zich als een mooi boek.
Het was in de Renaissance een van de meest geliefde bezigheden van Leonardo da Vinci en Michelangelo: een partijtje artistiek worstelen om te bepalen welke kunstvorm het belangrijkst was. Schilderkunst, beeldhouwkunst, of toch de poëzie?
Soms moet je tot middelen overgaan die je eerder wantrouwde. Niet alleen een goed boek scherpt de geest maar ook meer pit in het eten kan de boel wakker schudden.
Het is een kleine tentoonstelling in het Stedelijk Museum Alkmaar maar mijn fantasie ging meteen met me op de loop. Dichter bij Maria Tesselschade heet de expositie met ‘nieuwe vondsten van een bewogen leven’, zoals de ondertitel luidt (tot en met 29 oktober a.s.).
De nieuwe jongen in onze klas heette Jerry. We waren veel gewend, maar geen Jerry. Jerry was zwart, maar dat was niet het belangrijkste. Jerry kon zijn bovenste oogleden binnenstebuiten keren.
Tegenwoordig laven wij ons aan het grote, het internationale, het mondiale. Ook ik maak me daar veelvuldig ‘schuldig’ aan. Dat werd mij weer eens duidelijk toen ik van de zomer met vrouw en dochter op het Griekse eiland Lefkas verbleef.
Waarom gaf de commissie – Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek – aan Geert Mak de opdracht om het boekenweekgeschenk 2007 te schrijven? Vermoedelijk vanwege zijn succes met de dikke pil ‘In Europa’. Zou Mak daarom als onderwerp voor zijn boek de Galatabrug, die Europa met Klein-Azië verbindt, gekozen hebben?
