De schrijver heeft al vaak gezegd dat ze tijdens het schrijven geen mensen in huis duldt. Dat het schrijven van een roman een opperste vorm van concentratie vergt. Dat zij dan onaangenaam gezelschap is.
Als je weet dat mijn vrouw Roos heet, zal je begrijpen dat ik altijd geroerd word als ik rozen zie bloeien. Zo’n acht jaar geleden bevond ik me in het Groninger Museum voor een prachtig schilderij –
Ik verkeer de laatste tijd nogal in Portugese gedachtesferen, het zal wel te maken hebben met de warme dagen waardoor het leven zich tot de basale levensbehoeften beperkt. Het is heerlijk hoor, maar het voelt ook als een vergeefs teruggrijpen in de tijd.
In de rubriek ‘Mijn favoriet’ (NRC) las ik over iemand die een kunstwerk van Hugo Tieleman kocht. Bij zijn aankopen let hij er altijd op, scheef hij, of het werk harmonie heeft, ‘zoals muziek geen dissonanten mag hebben.’ Oké, dat is zijn opvatting.
Boeken reizen op een vreemde manier door de tijd. Soms blijven ze gewoon zichzelf, soms krijgen ze extra gewicht door de omstandigheden waarin ze gelezen worden.
Deze bewering las ik in een essay van Julian Barnes –
Over twee jaar wordt mijn vader zestig. Natuurlijk weet ik al wat ik hem dan ga geven. Dat ga ik hier nog niet vertellen (leuk geprobeerd, pa) maar het feit dat ik mijn cadeau al weet zegt niet alleen iets over onze band, maar ook over wat voor ontvanger mijn vader is.
Een paar jaar geleden was ik op Vilm, een klein eiland in de Baltische Zee, ruim de helft kleiner dan Rottumerplaat en een van de stilste en meest verlaten plekken van Duitsland.
Iedereen heeft zijn eigenaardigheden. Iets om rekening mee te houden. Zo heb ik nog geen van de boeken van Elena Ferrante gelezen alleen maar omdat er zo veel over te doen was en is.
Het vroege zonlicht trilt in de cypressen,
Drijft als een blonde schaduw over ’t gras
En stroomt, huiv’rend in ’t hooge vensterglas,
In ’t blank boudoir der grijzende comtesse.
De Eritreese jongeman die ik regelmatig spreek, was erg bedroefd. Hij was bezig geweest zijn vrouw en kind te laten overkomen. Dat was mislukt. Ik probeerde uit hem te krijgen waarom, maar het werd een onduidelijk verhaal.
Een van mijn oudste en dierbaarste vriendinnen (we zijn allebei jong maar op zeker moment, in een zucht, volwassen geworden) opent haar eerste expositie. Het zijn foto’s, een zoektocht naar vrijheid in beeld.
In zijn vorige leven was Paul Pennartz (1935-2011) helemaal nog geen schrijver. Toen was Dr. Paul Pennartz bekend als sociaal wetenschapper die in 1999, samen met een vrouwelijke hoogleraar sociologie, een werk in het Engels publiceerde: The Domestic Domain: Chances, choices and strategies of family households. Verder leverde hij een bijdrage aan een bundel verhalen en gedichten van Limburgers, die de provincie literair gezicht hebben gegeven.