Wim Brands moest als jongen naar Zutphen fietsen om een NRC te kopen, niet voor zijn vader, die las geen kranten, maar voor zichzelf. Soms fiets ik de weg die hij toen fietste, vermoed ik.
Blog
Cruciale momenten
Column
Tijd werd opeens schaars dus haastte ik me dinsdag net voor sluitingstijd naar de bloemist. Daar zocht ik verschillende bloemen uit die de bloemenverkoopster tot een bos samenbond, er een goudkleurig papier omwikkelde.
Pianoklanken
Column
Ik las over een man die staat te kijken naar het huis waar hij als kind woonde. Hij kijkt naar het raam van zijn vroegere kamer. Hij kijkt zolang tot hij de stem van zijn zus hoort, die roept dat ze er is, thuis is.
Sontag
Column
Alles klopte. Het Bretonse vakantiehuisje had strooien muren en lag op een heuvel. Daar beneden zag je enkel bos, hei en brem. De tuin bestond uit hooiachtig gras met fruitbomen, tussen twee daarvan hing mijn hangmat.
Plattegrond
Column
‘Wie weggaat van de wereld laat voor wie blijft een
spoor van vragen achter.’
In Amsterdam was het stil op straat. Anderhalvemeter afstand leek een overbodige regel.
Een baksteen
Column
Het was laat geworden toen de vergadering eindelijk voorbij was. Mijn collega bood aan me met zijn auto naar het station te brengen, vandaar zou ik de trein naar huis nemen.
Een brok proza
Column
We hadden de camping op Terschelling besproken. Toen kwam het bericht dat mijn broer, die al zo lang verloren was, was verongelukt. Ik dacht dat hij een zwervend bestaan leidde, maar hij was een bekend figuur rond het Waterlooplein.
Nieuw besef
Column
Het thuisblijven tijdens de corona pandemie maakte veel nostalgische gevoelens los naar tv-programma’s van vroeger. De keuze van presentator Charles Groenhuijsen van Op1 viel op een scène uit Pipo de Clown, waarin zigeuner Felicio figureert en de indiaan Klukkluk.
Vlieg op de rand
Column
Ik weet niet of ik woke genoeg ben. Ik zwalk van links naar rechts, langs zwart en wit, roze en rood. Het aanbod aan meningen is overweldigend, mij ontbreekt richting.
Een listig spel
Column
Men denkt dat ik als bioloog wel van alle dieren zal houden. Dat doe ik ook. Mits ik niet onvrijwillig mijn habitat hoef te delen. De voegen van mijn woningblok worden vernieuwd.
Recent
21 oktober 2020
20 oktober 2020
19 oktober 2020
16 oktober 2020
15 oktober 2020
14 oktober 2020
Literair Nederland - 10 jaar geleden
25 oktober 2010
Recensie door: Rein SwartFonkelend proza uit de binnenlanden van Zuid-Afrika
Het eerste verhaal Eens was ik begint met de zin: ‘In mijn vorige leven was ik een Strandloper.’ Hiermee wordt niet de watervogel bedoeld, maar – volgens het begrippenlijstje achterin – mensen die aan de zuid- en westkust van Zuid-Afrika woonden op het moment dat de blanken daar arriveerden.
Ook de volgende zinnen zijn veelzeggend:
‘Daar komt mijn aardsheid vandaan, mijn drang tot overleven.