De man van nu, het klinkt als de titel van een ouderwets tijdschriftartikel uit de jaren vijftig over een veranderende, verbazingwekkende wereld met daarin echtgenoten die voortaan huishoudelijke taken verrichten, maar het is de naam van een strip van twee gerenommeerde hedendaagse stripauteurs: de Nederlander Hanco Kolk en de Belg Kim Duchateau.
Beeldverhalen
Sprookjes hebben geen woorden nodig
Recensie door Teunis Bunt
De Bijbel, de Griekse en Romeinse mythen en sagen, en de sprookjes van Grimm en Andersen – dat zijn de verhalen die steeds weer opduiken. Blijkbaar hebben die zich zo verankerd in onze cultuur dat we er niet omheen kunnen of willen.
Charles Burns rondt trilogie krachtig af
Recensie door Teunis Bunt
In sommige strips is het leven simpel: er is een probleem en dat moet opgelost worden. Je krijgt wat aanwijzingen en uiteindelijk lukt het of lukt het niet. Soms komen er in de loop van het verhaal problemen bij, zodat het verhaal onvoorspelbaar is, maar in principe is de wereld overzichtelijk.
De stad was van ons!
Recensie door Teunis Bunt
In de jaren tachtig was het kraken van leegstaande panden geregeld in het nieuws, vooral als het daarna tot ontruimingen kwam. We kennen allemaal nog de namen van De Groote Keyser en de Lucky Luyk, waar met harde hand de bewoners verdreven werden.
door Levi Entfield
Wat is een strip? Of nauwkeuriger, wat is een stripverhaal? Wanneer noem je een boek een stripboek? Van Dale schrijft bij ‘stripverhaal’: ‘beeldverhaal in stroken van enige afbeeldingen naast elkaar’.
Blacksad 3: Rode Ziel
Dit is een strip waarin dieren met menselijke trekken de hoofdrol spelen. En toch lijkt het niet op Donald Duck.
John Blacksad is een privé-detective die begin jaren vijftig, gekleed in trenchcoat, vuile zaakjes op moet lossen en en passant een korte liaison met een mooie vrouw beleeft.
Recent
16 september 2019
11 september 2019
10 september 2019
9 september 2019
6 september 2019
Literair Nederland - 10 jaar geleden
16 september 2009
De woorden leven en hoe!Over sommige boeken zou ik helemaal niets willen zeggen om er niets over te verklappen, maar er alleen op wijzen of er desnoods iets over te zingen, net zoals in dit boek de potige vader Jay en later ook de moeder Laura doen voor hun zoon op een gestikte deken in de achtertuin.
‘Meestal werd er dan niet gesproken, ze luisterden maar wat naar de geluidjes en keken omhoog naar de sterren en voelden zich heel erg kalm en blij en droevig tegelijk, en dan zette zijn vader opeens heel zachtjes in, haast alsof hij voor zichzelf zong: ‘Daal neer,’