Aan de IJsselkade in Zutphen staat sinds augustus vorig jaar een bronzen standbeeld van dichteres Ida Gerhardt (1905-1997). Het staat op het punt waar IJssel en Berkel samenkomen. Beeldhouwster Herma Schellingerhoudt maakte het slechts 1.65 meter hoge beeld.
Achtergrondfoto’s
Terugkijken, een moreel probleem
door Menno Hartman
De Griekse geschiedschrijver Herodotos was een groot reiziger, die de volkeren die hij ontmoette beschreef en was daarmee één van de vaders van de etnografie. De neiging volkeren te willen onderzoeken is enerzijds begrijpelijk, maar heeft toch ook heel vaak in een kwaad daglicht gestaan.
Fotosynthese 6 - Uitzicht op eeuwig leven
Door Ingrid van der Graaf
‘Het is beter zonder geloof, veel beter,’ zei Franca Treur eens in een gesprek – na de verschijning van Dorsvloer vol confetti – met Jan Siebelink en Maarten ’t Hart, eveneens van hun geloof gevallen schrijvers.
Fotosynthese 5 - Het is altijd lente in Nederland
Door Sharon Hagenbeek
In de literatuur speelt de natuur van oudsher een belangrijke rol. De symboliek die aan natuurlijke elementen is verbonden, is vaste kost geworden, zoals de lente die staat voor een periode van transformatie, groei en nieuw leven, terwijl de herfst juist symbool staat voor volwassenheid, wijsheid en verlies.
Fotosynthese 3 De relativiteit van het beeld
door Sharon Hagenbeek
Aangezien deze rubriek geïnspireerd is door het werk van Rudy Kousbroek (en dan met name zijn Fotosynthese-serie: Opgespoorde wonderen, Verborgen verwantschappen en Het raadsel der herkenning), is het niet meer dan logisch om hier ook stil te staan bij zijn werk.
Fotosynthese 2 De bezegelde slavernij
door Sharon Hagenbeek
Een paar jaar geleden ontving ik een brief van een goede vriend met een bijzonder postzegelvel erop. Op een van de postzegels stond dit schilderij, De dans van de Tapuya indianen van Albert Eckhout.
Recent
16 september 2019
11 september 2019
10 september 2019
9 september 2019
6 september 2019
Literair Nederland - 10 jaar geleden
16 september 2009
De woorden leven en hoe!Over sommige boeken zou ik helemaal niets willen zeggen om er niets over te verklappen, maar er alleen op wijzen of er desnoods iets over te zingen, net zoals in dit boek de potige vader Jay en later ook de moeder Laura doen voor hun zoon op een gestikte deken in de achtertuin.
‘Meestal werd er dan niet gesproken, ze luisterden maar wat naar de geluidjes en keken omhoog naar de sterren en voelden zich heel erg kalm en blij en droevig tegelijk, en dan zette zijn vader opeens heel zachtjes in, haast alsof hij voor zichzelf zong: ‘Daal neer,’