‘Het is beter zonder geloof, veel beter,’ zei Franca Treur eens in een gesprek – na de verschijning van Dorsvloer vol confetti – met Jan Siebelink en Maarten ’t Hart, eveneens van hun geloof gevallen schrijvers.
In de literatuur speelt de natuur van oudsher een belangrijke rol. De symboliek die aan natuurlijke elementen is verbonden, is vaste kost geworden, zoals de lente die staat voor een periode van transformatie, groei en nieuw leven, terwijl de herfst juist symbool staat voor volwassenheid, wijsheid en verlies.
Aangezien deze rubriek geïnspireerd is door het werk van Rudy Kousbroek (en dan met name zijn Fotosynthese-serie: Opgespoorde wonderen, Verborgen verwantschappen en Het raadsel der herkenning), is het niet meer dan logisch om hier ook stil te staan bij zijn werk.
Een paar jaar geleden ontving ik een brief van een goede vriend met een bijzonder postzegelvel erop. Op een van de postzegels stond dit schilderij, De dans van de Tapuya indianen van Albert Eckhout.
In zijn vorige leven was Paul Pennartz (1935-2011) helemaal nog geen schrijver. Toen was Dr. Paul Pennartz bekend als sociaal wetenschapper die in 1999, samen met een vrouwelijke hoogleraar sociologie, een werk in het Engels publiceerde: The Domestic Domain: Chances, choices and strategies of family households. Verder leverde hij een bijdrage aan een bundel verhalen en gedichten van Limburgers, die de provincie literair gezicht hebben gegeven.
