Ik vond een debuutbundel met bizarre verhalen. Droomkeuken (1996) van Hiske Dibbets oogde als een damesroman wat me een aanbeveling leek om te gaan lezen. Ik ken een roman van haar, De gifmengster (2006), waarvan de vaart waarmee het verhaal werd verteld en de onverwachte wendingen in het verhaal, me zijn bijgebleven. Het gaat over de onverwachte dood van een vrouw en hoe de dochter in haar moeders verleden duikt. Er zit een verdachte Rus in en veel verhaallijnen waarvan er enkele naar het einde toe wat in de lucht bleven hangen. Waardoor het toch wat vaag bleef. Aan haar debuut ik nooit gedacht, tot ik het tegenkwam bij antiquariaat Kok in Amsterdam. Tien verhalen waarin menselijke eigenschappen als jaloezie en hebzucht de boventoon voeren.
Alle verhalen zijn even bizar en uitdagend als een puber die constant doet wat je niet verwacht. Er is het verhaal van Frank Jansen, die wegloopt bij zijn vrouw en zijn naam verandert in Wim Smit. Tijdens zijn reis naar Moskou, (hier kwam Rusland dus ook al voor) komen er herinneringen aan zijn vrouw naar boven. Die keer dat ze in Parijs schuilden in een portiek voor de regen. Hoe zij dicht tegen hem aan ging staan en hij van puur geluk iemand een klap verkoopt. ‘En jawel, je schedel werd gekraakt als een walnoot en je hersenpan gelicht. (…) Je moest een daad stellen (…) je zag een voorbijganger naderen. In een reflex haalde je uit met de paraplu. De man kreeg een harde klap op zijn hoofd, (…) strompelde weg.’
Iets wat ik niet zag aankomen, gelijk de man die de klap op zijn hoofd kreeg. En als je dan vermoedt dat daar de huwelijkse problemen mee begonnen zijn: ‘buitensporig gedrag van de man’, zit je verkeerd. Want de vrouw reageert als volgt: ‘[ze] gierde het uit. Ze kromp ineen van de pret en gooide haar hoofd naar achteren. Ze riep: “Hou op ik kan niet meer. Ik doe het in mijn broek.”’
Verhalen waarvan je uit je doen raakt maar die ook zeer vermakelijk zijn. Ze vertonen een overeenkomst met de verhalen uit de debuutbundel Nestvlieders (2012), van Merijn de Boer. Een ster in het schrijven van absurdistische verhalen. In beide bundels is er het grensoverschrijdende gedrag van wat betamelijk is of in de lijn der verwachtingen ligt. Al gaat De Boer verder dan Dibbets; is zijn fantasie onbeteugelder. Maar beiden lijken een zeker genoegen te scheppen in het beschrijven van het ongewone.
Inge Meijer is een pseudoniem. Zij schrijft over boeken en haar ontdekkingen in de marges van de literatuur.
