Anne Vegter

De eerste pakweg twintig jaar van mijn leven wist ik niet wat kijken was. Daar kwam verandering toen ik D. leerde kennen. Hij beoefende de schilderkunst. Zo zei hij het altijd. Om de schilderkunst te beoefenen, moet je kunnen kijken. Kleuren, schaduwen, luchten, bomen, vogels. Ze zijn er altijd, maar wie ziet ze? Ik niet, toen. Want, min of meer onveilig gehecht zoals dat tegenwoordig heet; altijd klaar om dreigend gevaar het hoofd te bieden. Wie wil me raken? Waar word ik gekwetst? De stilstaande wereld om me heen was het decor van het toneelstuk ‘Overleven’.
D. was een lange gespierde man met een natuurlijke zwier in zijn lijf, een jaar of zes ouder dan ik. Hij toonde me de spiegeling van een treurwilg in een vijver, een dode zwarte kraai in het okergele riet, het verschil in schaduwen bij hard ochtend- en zacht avondlicht. Mijn eigen lot liet me langzaam ietsje onverschilliger.