Recensie door: Thalita van Basten
Dinges doet niets, Dinges is nergens in geïnteresseerd, Dinges wil niet werken, Dinges wil de deur niet uit en Dinges wil eigenlijk niet eens opstaan. Uit huis gezet door zijn ouders gaat hij in Parijs bij zijn oude studievriendin Stephanie wonen. Na een mislukt baantje bij een amusementsbedrijf zwelgt hij met huisgenoot Bruno in het nietsdoen. Blij als een kind is hij als hij op zijn 25e verjaardag zijn uitkering krijgt; de overheid als mecenas die zijn luiheid financiert. De dagen worden versleten met slapen, tv-kijken, masturberen en wat slap ouwehoeren over vrouwen.
Bruno echter komt tot inzicht en verlaat dit troosteloze leven. Dinges wordt door Stephanie verzocht in zijn kamer te blijven waar hij verzinkt in een soort autisme, een monastieke retraite. Zij is niet gevoelig voor zijn ongeluk, heeft genoeg van zijn schimmige gedrag in huis en zegt hem de huur op. Bij het zoeken naar andere woonruimte zorgen zijn vragen als: ‘Hoe denken de buren over partnerruil?’ en ‘Als ik u in mijn mond laat pissen, krijg ik dan korting?’ ervoor dat hij niet wordt uitgekozen als huurder. Liever geen huis om een goede reden dan om geen reden, is zijn motto.
De lamlendigheid lijkt zich als een net om Dinges heen te sluiten totdat Bruno hem binnenloodst in de autobranche.
Het boek leest snel, mede door de hoofdstukjes van maximaal 3 bladzijden. De zinnen zijn kort en direct. Het verhaal is beeldend geschreven waarbij de lezer de gedachten van Dinges goed kan volgen. Dinges is vooral grappig omdat hij regelmaat de spot drijft met zijn eigen gedrag. Dinges staat in tweestrijd; moet hij zelf zijn leven veranderen of wachten tot de verandering vanzelf komt. Bruno zorgt uiteindelijk voor de verandering:
‘Ik ken je. Je zit almaar braaf te wachten tot het gaar in je bordje valt en dan kom je mekkeren dat het aan je neus is voorbijgegaan. Maar anderen de schuld geven, dat is te makkelijk. Je bent een verwende rotaap die nooit de mouwen heeft opgestroopt. Kom terug op aarde, Baudelaire! Vind een baantje, maakt niet uit wat het is, en hou op met dat nuffige gedoe onder voorwendsel dat je gestudeerd hebt.’ (p. 185)
Dinges komt te werken in de autobranche, een vakgebied waar hij niets vanaf weet. Hier wordt hij door de leiding op een kansloze plek neergezet in de organisatie. Na twee intensieve cursusweken is hij goed genoeg bevonden om de brochures uit te delen. Auto’s verkopen is echt te hoog gegrepen, vindt men. Echter, één ding kan Dinges heel goed: observeren.
Tegenwoordig kan men alles bereiken wat men wil. The sky is the limit. Voor Dinges is dit te veel. Hij wil geen keuzes maken. Bang om de verkeerde keuzes te maken. Monnery geeft deze boodschap duidelijk door. Als je niet opvalt, word je vergeten. Als je geen naam hebt, leef je niet. Je bent jong, je bent vrij, maar te veel vrijheid zorgt voor lamlendigheid. Monnery laat zien dat je alles kunt bereiken wat je wilt, als je er maar voor gaat.
Het is een humoristisch boek over een jongen die geen raad weet met zichzelf. Een jongen die weet dat hij een schop onder zijn spreekwoordelijke kont moet hebben. In deze maatschappij waarin alles moet kunnen, is het niet verkeerd ook eens te lezen over de wanhoop die dit kan opleveren. Zijn lusteloosheid zal voor weinigen herkenbaar zijn; toch laat het de lezer nadenken over zijn eigen leven. Zijn we wel gelukkig met alle keuzes die we gemaakt hebben? Hebben we invloed op de keuzes? Het geluk kan afhankelijk zijn van een kop of munt.
‘Mijn toekomst zou een kwestie van kop of munt zijn. Ik haalde een geldstuk uit mijn zak en legde het op mijn pols. Bij munt zou ik naar huis gaan en in bed kruipen tot de huisbaas me op straat zou zetten. Kop betekende dat ik terugging naar de stand en koos voor de carrière van autoverkoper die voor me klaar lag. Met afgemeten beweging liet ik de munt opvliegen in een duizelingwekkende reeks acrobatische figuren. Ik zag hem buiten adem omlaag komen, in een lijf-aan-lijfgevecht met de regendruppels. Het lot leek even te aarzelen en maakte toen zijn keuze.’ (p. 282)
Jong, vrij en lamlendig is het debuut van de 32-jarige Monnery. Hij publiceerde eerder verhalen in het tijdschrift Décapage.
