Kantor is een correspondent in Washington en al jarenlang geïntrigeerd door het leven van de Obama’s. Zij heeft meer dan vijf jaar onderzoek gedaan naar het leven van de Obama’s voordat ze het boek schreef. In Barack en Michelle, het openbare huwelijk van de Obama’s wordt de politiek gelaten voor wat ze is. In dit boek geen politieke beschouwingen, geen kritiek of lofzangen over Obama’s optreden of over de bedenkingen die de Amerikanen tegen hem of zijn manier van regeren hebben. Kantor heeft er in dit boek voor gekozen om het leven van de Obama’s te belichten vanuit een andere hoek: hun huwelijk. In welke mate is hun huwelijk veranderd in de afgelopen vier jaar? Is het wat ze ervan verwacht hadden? Tegen wat voor dingen loop je aan in je liefdesleven als je president bent? Hoe gaat Baracks vrouw Michelle om met al deze veranderingen? Het moet niet gemakkelijk zijn om je huwelijksleven nog privé te houden, als iedereen op de wereld je nauwlettend in de gaten houdt. Geen woord of stap gaat immers onopgemerkt.

De schrijfster van het boek probeert een antwoord te geven op al deze vragen. Ze beschrijft het huwelijk van de Obama’s in een chronologische volgorde, vanaf de dag dat Obama president wordt tot nu, met af en toe flashbacks naar de tijd voordat Barack president werd.

Door de chronologische volgorde is het boek overzichtelijk opgebouwd. Ook de hoofdstukken zijn duidelijk afgebakend en omvatten steeds twee maanden uit het leven van de Obama’s.

Helaas weet Kantor met het verhaal geen vaart te maken en zo krijgt ze de lezer niet achter zich. Het verhaal is niet pakkend, wellicht omdat de samenhang tussen de verschillende hoofdstukken behalve de chronologie in de tijd, niet duidelijk is. Waarom heeft Kantor bijvoorbeeld gekozen om steeds twee maanden te beschrijven in een hoofdstuk, en zorgt het begin van het ene nieuwe hoofdstuk wel, maar het andere hoofdstuk niet voor een verandering van het plot?

Het siert Kantor dat ze eens een andere kant heeft willen belichten van het leven van de Obama’s, het is interessant om te zien wat voor invloed de politiek op iemands huwelijksleven kan hebben. We lezen bijvoorbeeld over de twijfels die Michelle had bij de politieke stappen die Barack maakte. Ook de foto’s achter in het boek zijn een waardevolle toevoeging bij de tekst, omdat dit portretten zijn van Obama buiten zijn politieke rol.

Maar toch blijft ze met het verhaal een beetje op de achtergrond, het blijft te oppervlakkig, de manier van beschrijven lokt geen emotie uit en dat is een groot gemis van het boek. Misschien is Kantor bewust aan de oppervlakte gebleven met het verhaal omdat ze het boek niet een te hoog ‘sentiment’ gehalte wilden geven. Indien ze de gevoelens op een meer dramatische wijze had beschreven was het boek wellicht te subjectief geworden, en dat wilde ze voorkomen. Maar nu is het net alsof je een boek leest dat geschreven is door iemand die op de hoek van de straat een familie staat te observeren en alles wat ze ziet en merkt noteert en verder niet becommentarieert. De journalist in Kantor komt hierbij te zeer naar boven, het ligt er te dik bovenop dat het boek vooral niet subjectief mag zijn.

Bovendien is het maar de vraag hoe objectief Kantor nu eigenlijk is, dus of ze er wel in is geslaagd om neutraal te blijven in het boek. Uit alles blijkt dat ze graag een neutrale voorstelling van zaken wil geven (dit beschrijft ze onder andere in het nawoord). Ze heeft ongetwijfeld veel onderzoek gedaan voor het schrijven van dit boek, en ze beschrijft ook dat ze honderden mensen heeft geïnterviewd voor het boek, ook medewerkers van het Witte Huis. Ze heeft ook Barack en Michelle zelf geïnterviewd over hun huwelijk. De informatie die ze heeft verkregen uit de interviews heeft ze naar eigen zeggen altijd gecheckt bij anderen. Ze wilde per sé mensen spreken van meerdere ‘kampen’, voor- en tegenstanders, omdat ze zich ervan bewust was dat het anders nogal subjectief zou zijn. Maar toch kreeg ze in een interview naar aanleiding van dit boek al kritiek dat er ‘teveel van horen zeggen’ in het boek staat. Ze had misschien nog zekerder van haar zaak moeten zijn. Overigens was Michelle ook niet zo blij met de manier waarop ze geportretteerd werd: als een boze zwarte vrouw die verbitterd is en niet blij is met wat haar man doet.

Jammer dus van de misschien te geforceerde poging om maar zo objectief mogelijk te zijn, het verhaal mist daardoor diepgang en is alsnog te zien als een subjectieve voorstelling van de zaken.