226 Zoekresultaten voor: Inge Meijer

Vlak voordat ze de deur uitgaat naar het ziekenhuis om een vriendin mentaal te ondersteunen, grist columniste Inge Meijer het boek Job (1930) van Joseph Roth uit de boekenkast. ‘Om het wachten wat te helpen,’ schrijft ze.

Het boek vergezelt haar die dag en ze leest al wachtend over de hoofdpersoon Mendel Singer, ‘die wordt voortdurend door zijn vrouw op zijn kop gezeten. De liefde tussen hen was zo koud geworden als de winters in die tijd.’ Ook las Inge Meijer De Radetzkymars (1932) van Roth, het stond in de boekenkast van haar vader en was sinds een jaar of tien in haar bezit.

Inge Meijer is een pseudoniem. Ze schrijft columns over boeken als steunpilaren en over ontdekkingen in de marges van de literatuur.

Je wist natuurlijk dat het einde naderde. Daarom nam ik, als om de dood te bezweren, geregeld een boek van hem uit de kast. Zolang ik zijn boeken las, zou ik met hem de dood voorblijven. Bleef zijn werk te lang onberoerd, dacht ik, hé, Remco Campert, hoe is het? Pakte een boek van hem, las hoe een zwerver zijn romanpersonage Veranneman, met gebarsten stem toeroept, ‘Hé, Veranneman, schrijf je nog altijd?' Hoe Verannean glimlachen knikt en beschaamd verder loopt. 'Hij heeft het gevoel dat hij tekortschiet. Zover heeft hij het met schrijven gebracht, dat hij herkend wordt op straat.

De tomatenplanten voor het raam aan de tuinkant worden ondersteund door een stok en rechtgetrokken door een touw, bovenaan een lat omhoogehouden. Zo blijven ze fier rechtop. Ik wil ook een stok om rechtop te kunnen blijven. Na een weekend Antwerpen, het reizen in overvolle treinen, trilt het hart, spreek ik met raspende stem. Het zachte Vlaams klinkt nog in me door, de ongewone zinsopbouw, het gebruik van werkwoordsvormen. Terwijl ik thuis  bedachtzaam de trap opga, (onregelmatig bonkt het hart), denk ik, 'niet panikeren! niet panikeren!'. Een gevleugelde uitspraak van een van onze lieve vriendinnen waar we...

Opeens valt het op (voor wie omhoog durft te kijken) dat de vliegtuigstrepen tegen het azuurblauw toenemen. Er blijkt geen andere remedie tegen te bestaan dan een lockdown. Maar goed, als het geluk per easy jetplane te bereiken is, ja, wie wil dat niet. Te gaan waar een ieder gaat  bereikbaar voor ieders budget. In onze uniciteit willen we allen dezelfde doelen bereiken, toch? Vliegen naar een land waar het altijd mooi weer is, waar we nooit geweest zijn, of al zo vaak, vliegen, omdat het nu eenmaal kan. Iedereen gedreven door een soort in het vooruitzicht gesteld geluk, ver weg, ergens. De biografie Hemelse mevrouw Frederike...

We waren jarig geweest, kregen van vrienden een kookboek, het Bouwkunde kookboek. Die avond verdween ik in het boek dat veel meer dan een kookboek, een herinneringsboek van veertig jaar Theater Bouwkunde was, een deel van mijn eigen herinneringen lagen er in besloten. In de jaren tachtig woonden we in de Deventer binnenstad, gewoon om de hoek van de Bouwkunde. 's Avonds, als de kinderen in bed lagen, kon je er zo naar toe. Wat ga jij vanavond doen? Ik denk even naar de Bouwkunde. Daar was altijd wel iemand om plannen mee te maken, een groepje te vormen, bij uit te hangen.

Soms ben je ervan overtuigd dat je iets geweldigs onder handen hebt. Je vertelt niemand erover, hoewel, nou vooruit, zo nu en dan laat je los dat je met een meesterwerk bezig bent, het vordert gestaag. Er komt een soort voorpublicatie in een van de glossy’s van New York, waarna opeens heel de beau monde over je heen valt. Het overkwam Truman Capote, beroemd geworden met Breakfast at Tiffanys. En na de verschijning van In Cold Blood, waarmee hij de non-fictie roman in de literatuur  initieerde...

De laatste weken was ik nogal uithuizig, voldeed wat anderen van mij verwachtten (betwijfelde of ik het wel goed deed) waardoor ik veel uit het oog verloor. Weer thuis hing ik verveeld rond, als een kind op een vrije middag dat niemand te spelen vindt. Ik was vergeten dat er ergens een lijstje was waarop: ‘doelloosheid’ → ‘boekenkast’, staat. Dat ik mijn ogen als een wichelroede langs de boeken beweeg tot, pats!, 

Ik waste mijn handen onder de kraan, een auto reed door de straat, de stem van de nieuwslezer wrong zich in flarden door deze ruis heen, ‘vanmorgen... na een kort ziekbed… schrijver…’. Ik opende mijn laptop, mail van de uitgeverij van de schrijver van wie ik vermoedde dat hij het was die op het nieuws bezongen werd als ‘overleden schrijver’. Er stond, ‘Vanochtend bereikte ons het verdrietige bericht dat Jeroen Brouwers, na een kort ziekbed, is overleden.’ De komma’s negeerde ik. Wat mij bij het verscheiden van een bewonderd auteur overkomt, is dat een eerste kennismaking met de schrijver, met zijn werk bovenkomt.

Achter in de tuin, onder het dak van het open tuinschuurtje heeft een merel een nest gemaakt. Boven op het jute dat om de zeis gewikkeld is die aan een balk hangt, steekt een bruin vogelkopje boven de rand van een slordig in elkaar gestoken woonstee uit. Vader merel had ik eerder al opgemerkt, druk zoekend naar worm en slak op plekken waar ik de aarde had omgewerkt. Toen hij met volle snavel het tuinschuurtje invloog, sloop ik er achteraan, zag het vrouwtje broedend op het nest. Hij ging er als de wiedeweerga vandoor het vrouwtje stijf van schrik achterlatend. Met opengesperde snavel keek ze blind voor zich uit,

Terwijl ik dit stukje schrijf check ik acht keer mijn mail, raak tig keer verdwaald op social media, beantwoord dwingende apps. Klik, klik, klik weg ben ik. Daarna opnieuw mijn gedachten bij elkaar zoeken. Tove Ditlevsen schreef in het geheim (nooit iemand laten weten dat je aan een boek werkt) haar eerste roman. Na publicatie daarvan en een abortus, begint ze verhalen te schrijven, ‘het gordijn tussen mij en de werkelijkheid is weer dik en geeft me een gevoel van geborgenheid.’ Vanaf haar twaalfde schreef ze gedichten, droomde ervan een boek te zijn dat door anderen meegenomen zou worden, gelezen worden.

Bij gebrek aan ‘Boekenmendel’, uit het gelijknamige verhaal van Stefan Zweig over de joodse boekensjacheraar, een levend lexicon ten tijde van de Eerste Wereldoorlog, google ik naar informatie over Kees Verheul. Op wikipedia vond ik een tiental publicaties en vertalingen. En een recensie van T. van Deel over Villa Bermond, deel l van de romancyclus De Tutcheffs. Het begon met Tirade die laatst op de deurmat viel, een vrij dunne, maar evengoed met een keur aan bijdragen die niet onderdoen voor een doos exquise bonbons (er is even niets anders bij de hand).