174 Zoekresultaten voor: Inge Meijer

Vlak voordat ze de deur uitgaat naar het ziekenhuis om een vriendin mentaal te ondersteunen, grist columniste Inge Meijer het boek Job (1930) van Joseph Roth uit de boekenkast. ‘Om het wachten wat te helpen,’ schrijft ze.

Het boek vergezelt haar die dag en ze leest al wachtend over de hoofdpersoon Mendel Singer, ‘die wordt voortdurend door zijn vrouw op zijn kop gezeten. De liefde tussen hen was zo koud geworden als de winters in die tijd.’ Ook las Inge Meijer De Radetzkymars (1932) van Roth, het stond in de boekenkast van haar vader en was sinds een jaar of tien in haar bezit.

Inge Meijer is een pseudoniem. Ze schrijft columns over boeken als steunpilaren en over ontdekkingen in de marges van de literatuur.

Dan is het opeens vakantie, is er opeens tijd tekort voor alles dat nog geregeld moet worden. Een nieuw badpak bijvoorbeeld, dat zwemmen in onderbroek moet ook maar eens afgelopen zijn. We gaan deze vakantie naar Terschelling, (ik hoop dat Arie Storm dit niet leest), twee veldjes op een camping hebben we besproken. De kinderen met hun kinderen, met vriend, vriendin, komen allemaal langs. Vorig zomer konden we vanwege de pandemie nergens heen, toen zei ik Terschelling. We hadden het er naar ons zin, elke ochtend een duik in de zee, lange wandelingen.

De geschiedenis ligt om de hoek, al loop ik altijd net even te snel om die te achterhalen. Nu kun je ook niet bij alles stilstaan, alleen die straatnaambordjes al.  Lees ik de 'Goemans Borgesiusstraat' in een dorp op de Veluwe, dan blijven mijn gedachten hangen bij die uit het Nederlands en Italiaans samengestelde naam, denk aan de familiegeschiedenis van de persoon waarnaar de straat vernoemd werd. In Den Haag ken ik de Gerrit Kasteinstraat (1910-1943), daar staat de school van de kinderen van mijn dochter. Al lange tijd vraag ik me af, ‘wat was dat voor een man, die Gerrit Kastein.’ Ik vermoedt dat hij een strijdlustige arbeider was, opgepakt tijdens het verzet in de oorlog, gezien het sterfjaar.

Soms kom je iets tegen waarvan je de betekenis onderschatte. De tijd legt zijn eigen lijntjes, die soms korter lijken dan de voorbije jaren in werkelijkheid meten. Ik was vijf dagen in Deventer, de stad die boeken ademt. Ik woonde er tot begin jaren negentig. Nu ik er terug was, beleefde ik opnieuw de uitnodigende stilte van de stad bij het ochtendgloren. De stad waar ik als vijftienjarige dweepte met Toergenjev, Marnix Gijsen, waarvan de romantiek van dood door tuberculose me in Klaaglied om Agnes enorm aantrok. 

Gewenning is het tegenovergestelde van vitaal leven. Maak niets tot gewoonte, laat je niet in slaap sussen, wees weerbaar. Daar denk ik aan als ik De kliniek van de Marokkaanse schrijver Ahmed Bouanani lees. In 1967 was hij negenentwintig jaar en leed aan tuberculose. Hij werd opgenomen in een ziekenhuis in Rabat waar hij een half jaar zou verblijven. Tweeëntwintig jaar later, in 1989 schreef Bouanani een kleine roman gebaseerd op zijn verblijf daar. Een ongewone vertelling over een kliniek waar niemand naar de patiënten omkijkt, niemand geneest, mannen in het verborgene leven.

Soms freewheel ik blind mijn dagen door, denk dat ik alles wel zo’n beetje weet, van het leven, mezelf, de samenleving, hoe we ons verhouden moeten enzo. Tot zich iets voordoet waardoor ik geactiveerd wordt. Een gesprek op de radio bijvoorbeeld, over Keti Koti, de jaarlijkse dag waarop de afschaffing van de slavernij in Nederland herdacht en gevierd wordt. Het idee om van deze dag een nationale herdenkingsdag te maken stuit nogal op weerstand. In het programma kwamen een voor- en een tegenstander aan het woord.

Ik kroop in bed met een verzameling fictieve magazines, Papieren Helden. Te openen met een muisklik. Wat ik toen in handen had, (kan het zijn dat we zover zijn gekomen dat een digitaal blad zich in onze geest verenigd met een papieren editie?) was een prachtig vormgegeven website met verhalen, in proza en poëzie. Met bijdragen van meer dan tachtig beginnende en gerenommeerde schrijvers. Naast nieuw geschreven verhalen zijn er hoofdstukken (als een literaire amuse) van reeds gepubliceerde boeken geplaatst, van Josse De Pauw, Thomas Verbogt, Tjitse Jansen, Mariken Heitman, Sholeh Rezazadeh, Ine Boermans en meer.

Maandag was ik met mijn jongere broer onderweg. We bevonden ons midden in een op handen zijnd overlijden van de broer net boven mij. Die van de stille wateren, diepe gronden, waar altijd wat mee te lachen viel, binnenpretjes, breeduit lachend, glimlachend. 's Avonds gingen we langs bij de zoon van mijn jongste broer, aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam. Er werd koffie en water op tafel gezet toen mijn mobiel oplichtte,‘A.L. Snijders is overleden’. Bericht van mijn jongste dochter, die weet wat mijn leven kleur geeft.

Van een schrijver wil ik alleen weten of het boek waaraan gewerkt is, me bevalt, vermaakt of verbijstert. Het hoeft niet lekker (weg) te lezen, wat als criterium voor een goed boek wel gebruikt wordt, dat het ‘lekker wegleest’. Dan denk ik, je moet er bijblijven, bij wat je leest. Het leven is al versnipperd genoeg, laat het lezen ons een zorg zijn. Ik wil niet weten (weet niet of ik hier helemaal eerlijk ben) of de schrijver aardig is, veel drinkt of tegen haar/zijn man/vrouw schreeuwt. Als ik dat weet, sluipt er een ‘meeleef’ factor in, die de dingen besmoezelt. Wat ik lees, daar moet ik het mee doen, al gluur ik heus wel eens bij de buren. 

Eind april was ik eindelijk weer eens in Amsterdam. Vanaf Centraal station nam ik tram 2, (of 12) naar het Leidseplein, vandaar moest ik een stuk lopen. Ik had een interviewafspraak met een schrijfster van geweldig bizarre verhalen. Het was stil in de tram. Bij het Leidseplein tegenover het American hotel stapte ik uit, vlakbij was een brug, moest ik links of rechts? Ik liep eerst een stuk naar links, tot ik begreep dat ik rechts moest, liep terug. Het regende alsmaar, ik droeg een afgrijselijk grijze, lange regenjas, capuchon over mijn hoofd. Een okergele tas dwars over mijn schouder. 

Een interviewer wil weten wat het volgende boek is, wat de schrijver drijft en zo meer. De schrijver zegt, wacht maar af, ik weet het niet, we zien wel. Of ,zoals Jeroen Brouwers in het interview rond de uitreiking van de Libris Literatuurprijs zei, ‘Hier is mijn oeuvre en je moet het er maar mee doen’. Dan wil de interviewer weten, ‘Ja, maar een schrijver die wil toch schrijven, die heeft een innerlijke noodzaak?’ En de schrijver, de tachtig gepasseerd, zegt er ‘geen zin meer’ in te hebben, dat het ‘mooi geweest’ is. Dat die hele innerlijke noodzaak, die stuwende drijfkracht, tot rust is gekomen. Dat was de schrijver aan te zien.