159 Zoekresultaten voor: Inge Meijer

Vlak voordat ze de deur uitgaat naar het ziekenhuis om een vriendin mentaal te ondersteunen, grist columniste Inge Meijer het boek Job (1930) van Joseph Roth uit de boekenkast. ‘Om het wachten wat te helpen,’ schrijft ze.

Het boek vergezelt haar die dag en ze leest al wachtend over de hoofdpersoon Mendel Singer, ‘die wordt voortdurend door zijn vrouw op zijn kop gezeten. De liefde tussen hen was zo koud geworden als de winters in die tijd.’ Ook las Inge Meijer De Radetzkymars (1932) van Roth, het stond in de boekenkast van haar vader en was sinds een jaar of tien in haar bezit.

Inge Meijer is een pseudoniem. Ze schrijft columns over boeken als steunpilaren en over ontdekkingen in de marges van de literatuur.

Op zaterdag reisde ik met de trein via Deventer richting Vlissingen en weer terug om een broer te bezoeken. Eerder die week was ik een dag in Almere (God behoede me), daarna paste ik twee dagen op de tweeling kleindochters (een genieten) en mijn telefoon liet ik onderweg ergens liggen. Toen werd het moederdag. Er was geen spoor van moederviering (wat een onzin, daar doe je toch niet aan, moederdag) te bespeuren. Buiten guurde een koude wind en ik, de gekwelde moeder bleef in bed, verlangend naar een boeket blauwe Delphiniums en rode Pioenrozen.

Goddank is er VPRO Boeken. De enthousiaste stem van schrijver Willem Otterspeer klinkt vanuit de op mijn bed liggende laptop.

Ik worstelde vijf dagen met een boek, ik begreep er niets van, dacht dat het aan mij lag. Ik kwam de deur niet meer uit, had slapeloze nachten. Het boek kon er niets aan doen. Het was een op het oog eenvoudig boek, korte genummerde hoofdstukken van anderhalf, twee bladzijden. Als iemand vraagt waar gaat het over, zou ik zeggen: over schuld en onschuld, online roddelen, bedrog en liefde en ja, ook over de dood. Er zat nog iets in dat boek wat ik er na drie keer lezen maar niet uit kreeg. Voor ik het zou verscheuren, heb ik het op de keukentafel gesmeten. Toen was ook de Australische dichter Les Murray nog overleden.

Er heerst een mazelenepidemie in New York. Burgemeester Bill de Blasio kondigde de noodtoestand af. De ziekte concentreert zich vooral in de orthodox-joodse gemeenschap in de wijk Williamsburg, het epicentrum van de uitbraak. Ik moest gelijk denken aan de  joods-Amerikaanse schrijfster Deborah Feldman. Door haar boek Onorthodox te lezen had ik de wijk Williamburg op mijn persoonlijke kaart bij kunnen tekenen. Feldman werd geboren in het jaar 1986, vijf jaar na de geboorte van mijn oudste zoon en vijf jaar vóór de geboorte van mijn tweede dochter. Dit haal ik erbij om de realiteitszin van haar levensverhaal enigszins in perspectief te brengen.
Feldman groeit als enig kind op bij haar grootmoeder (Bobie) en grootvader (Zeidy).

Nu de vrouw en de moeder in de afgelopen Boekenweek in openhartige en tedere portretten en verhalen werd geëerd, keren we terug naar het leven van alledag, naar moeders die niet deugen. Moeders die niet over de juiste tools beschikken om het moederschap vorm te geven. Zoals de moeder in Moeders van anderen van Mirthe Doornik. Een naargeestig boek over een alcoholistische moeder en haar dochters van twaalf en vijftien. Het enige waar de moeder zich verantwoordelijkheid voor voelt is plannen maken, het geld (dat er nooit is) en de boodschappen, wat inhoudt dat er van veel niets in huis is. Brood wordt daarom besmeerd met bakboter, wc papier gebruikt als koffiefilter.

De schreeuw om een geordende wereld spatte de afgelopen weken van het internet, en de papieren media. Er was in de wereld iets verloren gegaan wat dringend moest worden terug gebracht. Daarbij sloegen links en rechts elkaar bestraffend om de oren en dienden rampen zich aan. Ik droomde 's nacht gewoon dat ik aan de arm van Remco Campert wandelde. Er was geen loper, er was geen feest. Het was een evenwichtig moment. We waren een knap stel. Ik ben geen schoonheid maar Remco Campert is toch een opmerkelijke verschijning. Samen hadden we wel wat. Tegen de ochtend droomde ik dat ik met een kind, in een doek op mijn rug gebonden, van een stenen trap naar beneden liep. Het kind raakte los en rolde zo langs me heen naar beneden waar de trap in het water verdween.

Ik moest aan Honder jaar eenzaamheid denken. Dat kwam door de toestand in Venezuela waar ze het al dagen zonder elektriciteit moeten stellen. In Trouw stond een artikel Langzaam rot alles weg in Venezuela. De verslaggever merkt op dat vlees, vis en andere bederfelijke waar niet meer verkrijgbaar zijn. Winkels en markthallen zijn onverlicht. Er wordt geplunderd, de plunderaars worden gewelddadig gestraft. Door hyperinflatie werden er voor de stroomuitval al geen bankbiljetten meer gedrukt, door de stroomstoring is pinnen niet meer mogelijk.

De tuinbonen staan te weken op het aanrecht. Het water daarvoor haalde ik gisteravond uit de regenton achter het huis. Vijfentwintig gerimpelde, tot in hun kiem verdroogde tuinbonen schudde ik vanuit een zakje in mijn hand en liet ze in het bakje glijden waar ze zich lispelend en knisperend volzogen met minuscule waterelementen. Straks gaan ze de grond in, vijf centimeter diep. Terwijl ik de tuin inloop denk ik aan de schrijfster wiens boek Moord op de moestuin diezelfde avond bij dwdd tot ‘Boek van de maand’ werd uitgeroepen.

Het leek een leven geleden dat ik me onder flanerende wandelaars en fietsers bevond. Met geknepen ogen tegen het zonlicht fietste ik over de dijk. Halverwege knoopte ik mijn jas open, trok de sjaal los van mijn hals. Wat een lentedag. In de bocht van een landweg zat een zilverreiger in de berm. Toen ik dichterbij kwam, vouwde de reiger zich in een oogwenk om tot een liggende witte steen. Nu zag ik meerdere witte stenen, om een bocht in de weg te markeren. Een waarneming voor een gedicht. Het zou ‘origami’ kunnen heten. Maar ik ben geen dichter, wel een lezer van gedichten.

Een druilerige zondagmiddag dient om te lezen, boek op bank. Al wordt het steeds moeilijker onbevangen te lezen. Het gebeurt te vaak dat in één week een boek en zijn schrijver op radio/tv èn in de opiniebladen breeduit besproken wordt. Dat er nog andere boeken bestaan buiten die uitzonderlijk lovend en doorbesproken boeken, lijkt nauwelijks een mogelijkheid. De veelheid aan reacties op de nieuwe roman van Pfeiffer maakte mij uiteindelijk leesdoof (de betekenis ervan kon ik niet zo gauw vinden maar het is zoiets als wanneer de betekenis van een boek zo vaak en meerstemmig geduid is, dat je niet meer kunt horen wat de schrijver vertelt).

De aanhoudend donkere dagen, de wind en regens die het huis geselden, deden me verlangen naar enige verlichting. Google verwees me naar de dichtstbijzijnde plek waar ik dit zou kunnen vinden. Ik moest naar de Grote kerk in Velp, waar filosoof en schrijver Stine Jensen in het kader van de 'Maand van de Spiritualiteit' een lezing hield. Het was een gure woensdagavond en  puur uit geestbehoud dat ik ging.