166 Zoekresultaten voor: Inge Meijer

Vlak voordat ze de deur uitgaat naar het ziekenhuis om een vriendin mentaal te ondersteunen, grist columniste Inge Meijer het boek Job (1930) van Joseph Roth uit de boekenkast. ‘Om het wachten wat te helpen,’ schrijft ze.

Het boek vergezelt haar die dag en ze leest al wachtend over de hoofdpersoon Mendel Singer, ‘die wordt voortdurend door zijn vrouw op zijn kop gezeten. De liefde tussen hen was zo koud geworden als de winters in die tijd.’ Ook las Inge Meijer De Radetzkymars (1932) van Roth, het stond in de boekenkast van haar vader en was sinds een jaar of tien in haar bezit.

Inge Meijer is een pseudoniem. Ze schrijft columns over boeken als steunpilaren en over ontdekkingen in de marges van de literatuur.

Dimitri Verhulst schreef over de verhouding van een eenzame man met een jonge weduwe. Het speelt aan een groot meer. Dat het in Zweden is, hoorde ik in een interview met de schrijver, die ooit voor de liefde daarheen verhuisde. De liefde ging, de schrijver bleef, tot hij  weer naar België verhuisde, naar Gent om precies te zijn. De schrijver wisselt, net als de Mattis in zijn roman even vaak van geliefde als van woonstee. De schrijver en Mattis kruisen elkaars paden in De pruimenpluk, een tedere roman over je terugtrekken uit de wereld. En waarin eenzaamheid het denken over vergankelijkheid aanspoort.

Jeroen Brouwers is niet ver weg in deze roman. Het allenig leven in het blauwe huis aan het meer, roept de sfeer op van huize Krekelbos te Rijmenan,

Een op de drie jongeren houdt niet van lezen, de helft van de scholieren leest nooit een roman of lang verhaal. Romans gaan volgens hen over één onderwerp en verhalen zijn te lang, dat vinden ze vervelend. Dit staat in een leesoffensief dat deze week gepresenteerd werd door de Raad voor Cultuur en de Onderwijsraad. Schrijver Jacques Vriens zei desgevraagd in een nieuwsprogramma op radio 1: ‘Wat een kletskoek. Er zijn zoveel verschillende boeken. Die juf of meester, die moeten het doen en als die niks met boeken hebben, ja, dan... Je zegt toch ook niet: ik reken maar niet met de kinderen want ik hou niet zo van rekenen. Je doet het omdat het belangrijk is.'

In ieder van ons schuilen ongewenste verlangens die de grens van het betamelijke overschrijden. In een flits (als ik nu een duw geef aan degene die voor me de stationstrap afloopt hoe wordt er dan gevallen?) kunnen bevreemdende gedachten de geest binnensluipen. Die je natuurlijk negeert, want je bent niet gek. In het boek Gevallen engelen - dat vanzelfsprekend hoogmoed komt voor de val oproept - worden zulke verlangens tot uitvoer gebracht, waarmee ik niets verklap. Vijf studenten, drie jongens, twee meisjes wonen eind jaren tachtig antikraak in een oud landhuis aan de Kromme Rijn in Amelisweerd. Ze hebben het goed met elkaar, maken afspraken (geen gebruikelijke corvee afspraken) over de omgang met elkaar: geen ongevraagde bemoeienis met elkaar, geen seks onderling, altijd zoeken naar de waarheid.

Tussen de regels door ontstaat het inzicht, daar waar je het af laat weten verschijnt een witregel, in te vullen naar eigen behoefte. Moeders zijn verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen en (oh nee) van hun man. Jawel, het komt voor dat vrouwen (en mannen) die gedachte aanhangen. Geluk moet zo nu en dan met een klap van de hamer uiteen geslagen worden om het contact met de werkelijkheid niet te verliezen. Ook het zoeken naar een betere, idealere versie van onszelf en de ander, het beter presteren, lief zijn en alles sans rancune, mag gestaakt worden.

Er ligt een man op het bankje in de stationswachtruimte in spierwit pak en blauwe schoenen. Een feestganger die de tijd uit het oog verloren heeft. Het is zes uur in de ochtend, ik wacht op de eerste trein richting Zwolle. De man komt overeind, wrijft beide handen verwoed over zijn pukkelige en rode gelaat dat heftig contrasteert met zijn witte pak. Het woord pokdalig neemt bezit van mijn hoofd. De man in het witte pak zit nu voorovergebogen op de bank, ellebogen op knieën, hoofd in handen. Verwoed wrijft hij de kreukels van de nacht uit zijn gelaat (wangen knedend, neus plat drukkend, iets naar boven, voorhoofd glad strijken, gespreide vingers door haren, trekkend aan oren).

In deze week van de Europese Verkiezingen ontvingen wij op de redactie het nieuwe boek De grote verkilling van Geert van Istendael (1947), schrijver, vertaler, essayist en dichter. De uitgeverij omschrijft dit boek op de achterflap als: ‘een manifest voor een sociaal Europa, geschreven door een gedreven Europeaan’
Van Istendael neemt duidelijk stelling in De grote verkilling.

Uit de flaptekst: Ons Europa verkilt zienderogen. De grote middenpartijen die na 1945 de genereuze sociale bescherming hebben opgebouwd die de halve wereld ons benijdt, zijn aan het verschrompelen of liggen al tijden op apegapen.

Op zaterdag reisde ik met de trein via Deventer richting Vlissingen en weer terug om een broer te bezoeken. Eerder die week was ik een dag in Almere (God behoede me), daarna paste ik twee dagen op de tweeling kleindochters (een genieten) en mijn telefoon liet ik onderweg ergens liggen. Toen werd het moederdag. Er was geen spoor van moederviering (wat een onzin, daar doe je toch niet aan, moederdag) te bespeuren. Buiten guurde een koude wind en ik, de gekwelde moeder bleef in bed, verlangend naar een boeket blauwe Delphiniums en rode Pioenrozen.

Goddank is er VPRO Boeken. De enthousiaste stem van schrijver Willem Otterspeer klinkt vanuit de op mijn bed liggende laptop.

Ik worstelde vijf dagen met een boek, ik begreep er niets van, dacht dat het aan mij lag. Ik kwam de deur niet meer uit, had slapeloze nachten. Het boek kon er niets aan doen. Het was een op het oog eenvoudig boek, korte genummerde hoofdstukken van anderhalf, twee bladzijden. Als iemand vraagt waar gaat het over, zou ik zeggen: over schuld en onschuld, online roddelen, bedrog en liefde en ja, ook over de dood. Er zat nog iets in dat boek wat ik er na drie keer lezen maar niet uit kreeg. Voor ik het zou verscheuren, heb ik het op de keukentafel gesmeten. Toen was ook de Australische dichter Les Murray nog overleden.

Er heerst een mazelenepidemie in New York. Burgemeester Bill de Blasio kondigde de noodtoestand af. De ziekte concentreert zich vooral in de orthodox-joodse gemeenschap in de wijk Williamsburg, het epicentrum van de uitbraak. Ik moest gelijk denken aan de  joods-Amerikaanse schrijfster Deborah Feldman. Door haar boek Onorthodox te lezen had ik de wijk Williamburg op mijn persoonlijke kaart bij kunnen tekenen. Feldman werd geboren in het jaar 1986, vijf jaar na de geboorte van mijn oudste zoon en vijf jaar vóór de geboorte van mijn tweede dochter. Dit haal ik erbij om de realiteitszin van haar levensverhaal enigszins in perspectief te brengen.
Feldman groeit als enig kind op bij haar grootmoeder (Bobie) en grootvader (Zeidy).

Nu de vrouw en de moeder in de afgelopen Boekenweek in openhartige en tedere portretten en verhalen werd geëerd, keren we terug naar het leven van alledag, naar moeders die niet deugen. Moeders die niet over de juiste tools beschikken om het moederschap vorm te geven. Zoals de moeder in Moeders van anderen van Mirthe Doornik. Een naargeestig boek over een alcoholistische moeder en haar dochters van twaalf en vijftien. Het enige waar de moeder zich verantwoordelijkheid voor voelt is plannen maken, het geld (dat er nooit is) en de boodschappen, wat inhoudt dat er van veel niets in huis is. Brood wordt daarom besmeerd met bakboter, wc papier gebruikt als koffiefilter.