184 Zoekresultaten voor: Inge Meijer

Vlak voordat ze de deur uitgaat naar het ziekenhuis om een vriendin mentaal te ondersteunen, grist columniste Inge Meijer het boek Job (1930) van Joseph Roth uit de boekenkast. ‘Om het wachten wat te helpen,’ schrijft ze.

Het boek vergezelt haar die dag en ze leest al wachtend over de hoofdpersoon Mendel Singer, ‘die wordt voortdurend door zijn vrouw op zijn kop gezeten. De liefde tussen hen was zo koud geworden als de winters in die tijd.’ Ook las Inge Meijer De Radetzkymars (1932) van Roth, het stond in de boekenkast van haar vader en was sinds een jaar of tien in haar bezit.

Inge Meijer is een pseudoniem. Ze schrijft columns over boeken als steunpilaren en over ontdekkingen in de marges van de literatuur.

Wat ik jongeren die niet lezen zou willen zeggen: een boek hoeft niet helemaal gelezen te worden, je mag er ook in bladeren. Weet dat woorden zinnen vormen die tot fragmenten uitgroeien die blad na blad een verhaal, een boek, een roman worden. Weet dat het lezen van een woord, een zin genoeg kan zijn om gegrepen te worden. Het woord dat je dwingt verder te lezen is iets anders dan iemand die tegen je zegt dat je moet lezen, of je met een leeslijst opzadelt. Met zoveel boektitels op een lijst zou ik me ook geen raad weten. Alsof je uit de garderobe van je ouders een outfit moet aanmeten zonder te weten wat een outfit precies inhoudt. Dat anderen denken te weten wat goed voor je is, brengt je helemaal in de weigerstand. Dus neem het heft in eigen handen, laat niemand je zeggen dat je moet lezen, bepaal gewoon zelf dát je wilt lezen. Hoe te beginnen?

Misschien hebben je ouders een boekenkast,...

Ik kan opeens verlangen naar leegte, kamers met witgekalkte muren, kaarsrechte boekenkasten en een stoel. In de keuken een fornuis, een tafel en een plank aan de muur voor spullen. Geen zesendertig koffie- en theebekers maar zes borden, een steelpan,  een soeppan en wat waterglazen, ook geschikt voor wijn of andere dranken. In de rest van de ruimte kun je een radslag maken. alleen zijn met je gedachten Eens kijken wat dat met me doet.
Dan niet denken aan de zolder die volstaat met dozen met boeken, prullaria en mappen, veel mappen met ik weet niet wat. Daartussen kampeerspullen, (wat een behoorlijk compact woord is maar in wezen een bijeenraapsel van slaapzakken, matjes, bekers, borden, touwen, haringen, hamers, zaklampen), vloerkleden, manden met kerstspullen (die ik altijd in maart wil wegdoen, maar weet dat ik daar in december last mee krijg),

Er is een schriftje waar iets instaat dat ik nodig heb weg. Ik zoek een zinsnede, een opgeschreven waarneming die iets op gang moet brengen. In mijn ergernis dat ik het niet kan vinden, stoot ik mijn teen tegen een grote zwarte koffer. Gevuld met honderden met de hand geschreven brieven en postkaarten. Brieven die pas na mijn dood gelezen zullen worden door anderen. Nu schrijven we e-mails die worden opgeslagen in een cloud waar niemand tegenaan loopt. Ik las een boek waarvan elk hoofdstuk zich laat lezen als een e-mail, puntsgewijs, in ingedikte taal, als is er geen tijd te verliezen. Een met de hand geschreven brief brengt gedachten op gang, werkt ideeën uit. We schreven brieven, en wachtten daarna weken op een wederhoor. Geïntrigeerd door hoe mensen op internet corresponderen, schreef de Braziliaanse schrijver Michel Laub een roman. Zijn gedachten over wat we allemaal via internet vrijgeven, hoe weinig besef er is wat ermee gebeurt, werkte hij uit in Het donderdagtribunaal.

Het is zondagochtend, we zitten aan de keukentafel, binnen is het zestien graden. We roosteren granen en noten in een koekenpan, drinken koffie. Naast me op de keukentafel verhalen van William Trevor. We luisteren ‘Het spoor terug’ op de radio. Over Ernest Shackleton, die in 1914 een expeditie naar Antarctica ondernam. De expeditie eindigde in een catastrofe, waar hij zijn mannen evengoed veilig doorheen loodste. Shackleton las poëzie, schreef zelf en droeg gedichten voor aan zijn bemanningsleden. Om indruk te maken op een meisje, Emily Dorman, meldde hij zich op zijn zeventiende voor de Discovery-expeditie, een reis naar het toen nog grotendeels onbekende Antarctica, van Robert Falcon Scott. Het werkte, na drie jaar kwam hij terug, een jaar later, in 1904, trouwde hij met haar. Hoewel Scott beroemder werd dan Shackleton, wordt de laatste geroemd om zijn organisatietalent. Nog schijnen de Britten te zeggen: ‘Zit je in een hopeloze situatie, geef me dan Shackleton.’

Niets zo kneedbaar als de werkelijkheid. Op de eerste zondag van november pakte ik mijn fiets en ging naar Zutphen. Om elf uur 's ochtends kwam filmmaakster Saskia van Schaik in het Luxor Theater vertellen hoe de filmportretten die ze van Judith Herzberg en Ingrid Jonker maakte, tot stand zijn gekomen. Over Herzberg vertelt Van Schaik dat hun beider families met elkaar bevriend waren, dat Judith als jonge vrouw op haar paste. Later paste Van Schaik op de kinderen van Herzberg. Ze verwachtte dat het bij het maken van het filmportret zou helpen, dat ze elkaar kenden.

Ze had geen rekening gehouden met Herzbergs angst voor clichés en haar sterke gevoel voor waarheidsvinding. Sfeerbeelden, als van een bos bloemen op tafel, mochten niet. Ze wilde niet dat de kijker dacht: ‘Oja, bloemen, typisch iets voor een dichter’.

Allesverpletterende is de titel van het deze week verschenen derde boek van Nicolien Mizee met faxen aan Ger Beukenkamp. De vorige twee delen waren De kennismaking uit 2017 en De porseleinkast uit 2018. ‘Allesverpletterende’ is één van de aanspreekvormen die Mizee gebruikt in haar correspondentie met Ger. ‘Een oprechte stem die zichzelf niet spaart’, schreef Inge Meijer in een column op deze site over Mizee. Zij vond het tweede deel al diepgravender en onderzoekender dan het eerste.

Het is een grijze dag, regen ruist met forse regelmaat door de boombladeren achter het huis. Op spotify zingt Carole King, ‘So far away /  Doesn't anybody stay in one place anymore / It would be so fine to see your face at my door’. Gevoelens van een verlangen naar toen, naar hoe alles begon, keuzes die gemaakt werden, dingen die gezegd zijn. Heimwee naar de kindertijd van mijn kinderen, het eerste huis dat stond op een stuk opgehoogde aarde in een buurtschap langs de IJssel, dat we achterlieten voor een ander land waar we jaren woonden, waarvan ik me herinner dat in november het gemis van alles wat achterbleef het sterkst was. November, de maand waarin dertig jaar geleden de Berlijnse muur viel. Berlijn, een stad die volgens Cees Nooteboom ooit een beroerte had gehad. Opeens moet ik dringend op zoek naar het boek Allerzielen.

Er zijn boeken waar je niets naast kunt doen tijdens het lezen, zoals de pas vertaalde roman Nacht en dag van Virginia Woolf. Er zijn boeken die je overal kunt lezen, de zogenaamde rugzakboeken, van Biesheuvel, Snijders, Amy Bloom, Maarten Asscher. Dan zijn er boeken die verspreid door het huis liggen, op plaatsen waar je even tijd voor jezelf hebt. Sanitaire ruimtes, nachtkastje, daar liggen de aanvankelijk makkelijk-te-lezen-boeken. Het kan anders uitpakken, dat is het avontuur dat lezen heet. De een leest graag Arthur Rimbaud voor het slapengaan, ik lees een roman in bed. Op de grens van waken en slapen neem ik de werkelijkheid met een korreltje zout. Ik volg de uitgezette ontwikkelingslijnen als was ik een naïeveling die enkel in het woord gelooft. Ik lees Adam, een bladzijde of vier/vijf per keer.

Er wordt een schrijver vermist op facebook. Al heb je duizenden vrienden, het zijn vaak dezelfden die langs komen, soms met in hun kielzog een nieuw gezicht, door algoritmes bepaald. Het gebeurt ook dat iemand uit het zicht verdwijnt. Tot voor enkele weken kwamen de berichten van schrijver Joubert Pignon geregeld voorbij. Hij berichtte veel over dingen die er misgaan in zijn leven, dat hij behoefte heeft aan wijn of rosé. Een half jaar terug ontving hij een brief van zijn uitgever, of hij een deel van het overschot van zijn in 2017 verschenen verhalenbundel Mooie lieve schat wilde overnemen. De titel werd zogenaamd afgeroomd. Zo gaat dat met boeken. De uitgever har er zesenvijftig verkocht, zelf nam hij zevenenvijftig boeken af. Via facebook verkocht hij in een paar dagen tijd alle zevenenvijftig boeken.

Er zijn werkmannen in huis, jongens nog. Het huis een open veld waar de wind vrij spel heeft. Ze ontmantelen een rookkanaal dat van beneden door twee verdiepingen omhoog door het dak naar buiten gaat. Daarvoor worden inloopkasten deels afgebroken en is op zolder, door ontbrekende dakpannen een gat naar de hemel ontstaan. Ik trek me terug in het enige kamertje van het huis waar de werkmannen, jongens nog, niets te zoeken hebben. Ik hoor ze roffelend de trappen afgaan, wat klinkt alsof het huis op instorten staat en ze zich het vege lijf moeten redden. Ik hoor ze roepen vanaf het dak naar de straatkant, ‘Hee, heb je de stokkermat geladen?' 'Wat?’. Ik hoor een Arabische beat vanaf de bovenverdieping het huis instromen en duik in het proza van Clarice Lispector.