Oogst week 24

Luiza Sauma is een jonge auteur, geboren in Rio de Janeiro en opgegroeid in Londen. Flesh and Bone and Water, (Heimwee), is haar debuutroman. Een roman over identiteit, familiebanden en leven met herinneringen. Het speelt in Ipanema, Brazilië, in de zomer van 1985 wanneer de zestienjarige André Cabral zijn moeder verliest bij een auto-ongeluk. Het verdriet om haar is intens. Troost vindt hij bij de inwonende hulp en haar dochter Luana, met wie hij is opgegroeid, en ze worden verliefd. Dan, dertig jaar later: André woont in Londen en ontvangt een brief van Luana. Waarna zich de dingen in beweging zetten die tot een goed verhaal leiden. En dat verhaal begint zo: “André,
Een paar weken geleden heb ik je voor het eerst online opgezocht. Je was niet moeilijk te vinden. Er zijn op de wereld heel veel André Cabrals, maar in Londres is er maar eentje. Ik heb een foto van je gezien. Je ziet er nog hetzelfde uit – alleen oud. Ik ben ook oud, helaas. Ik heb je werkadres en je e-mail gevonden, maar dat leek me na al die jaren niet de juiste weg – e-mail gaat te snel. Daarom schrijf ik je een brief.”

Een boek waarin brieven geschreven worden, dat schept romantische verwachtingen.

Twintig jaar lang  dichtte Jeroen van Kan in de schaduw van Wesley Albstmeyer, prachtig pseudoniem overigens, en publiceerde in die hoedanigheid in Dietsche Warande & Belfort en Het Liegend Konijn. In Tros Nieuwsshow, waar Van Kan vorige week te gast was, vertelde dat hij als reactie op zijn gedichten – die hij had opgestuurd naar een uitgever – het antwoord kreeg: ‘U bent de zoveelste die met uw hoofd op tv komt en die denkt dat ie kan dichten.’ Ja, dan is het beter een pseudoniem in de arm te nemen dat beschutting biedt tegen uitgevers die hoofd en werk niet van elkaar kunnen scheiden. De bundel bevat voor de helft werk van Albstmeyer en de andere helft is nieuw werk van Jeroen van Kan (‘zelf’, zou ik er bijna achter schrijven). Het maakt in ieder geval nieuwsgierig naar enig onderscheid in de gedichten die door Albstmeyer geschreven zijn en onder Van Kans eigen naam. Albstmeyer had zelfs een eigen Facebook pagina en was jonger dan Van Kan. Hier was haast sprake van een heteroniem, zoals we die bij Pessoa kennen. En dat is waarschijnlijk terug te zien in de bundel.