Naam: Bernadet Datum: 27-3-2006 10:50:00
Man tegen de muur
Geert Spillebeen
De titel van dit boek kan je letterlijk nemen. Captain Wilkinson staat met zijn rug tegen de muur. Hij heeft alles verloren wat hij liefhad.
Als een rode draad loopt de muur van Hadrianus door het verhaal heen. Maar dat is niet de enige muur die te overwinnen valt.
De captain gaat terug naar zijn geboortestreek. In zijn jonge jaren is hij juist deze streek ontvlucht, er gebeurde te weinig, alles was te klein en te kleingeestig. Leergeerig als hij was voelde hij dat hij daar vast kwam te zitten en vertrok. Hij voelde zich bevrijd of… was het een vlucht?
Hij was nog éénmaal met zijn vrouw en zoontje Paul teruggegaan maar meer om te laten zien hoe vreselijk het daar was, ze hadden gelachen om het burgerlijke dat alles uitstraalde en hij had zich trots gevoeld dat hij daar weg was. Hij was dat milieu tenminste ontvlucht, had gezocht naar zijn doel en had die gevonden in het leger..
Dit tot grote woede van zijn vader. Was grootvader niet gestorven in Vlaanderen, lag grootvader niet op een ommuurd kerkhof in Flanders Fields? Was vader zélf niet het levende voorbeeld van de verschrikkingen van de oorlog? Vader die de 2e wereldoorlog in gegaan was als frisse, sterke jongeman en teruggekomen als een wrak. Moest nu uitgerekend hij het leger in? Ja! En hij voelde zich er thuis.
Hij moest patrouilleren bij de Berlijnse muur, Checkpont Charley.
"Berlijn… de muur was er eindelijk gesloopt, en dáár – in Israel – trokken ze er een nieuwe op. Aan welke kant zaten de barbaren? […] Niemand hoorde me vloeken toen ik de foto als een volleerde spion ontleedde. Je zag duidelijk de aanleg van een zwarte asfaltweg langs de scheidingsmuur: dat was een militaire weg voor de tanks en de jeeps, precies zoals de straatweg, de heerbaan hier voor de deur van dit Engelse café. Ik hoefde mijn ogen maar te sluiten of de troepen van keizer Hadrianus marcheerden voorbij. Geen noorderling moest het wagen deze grens met de geciviliceerde wereld over te steken! […] Ik bedwong een diepe zucht. Wat was er toch met me? Al die muren! […]De beelden schoven weer achter achter mijn oogkassen voorbij: Noord-Ierland, de Peace wall, de 'vredesmuur' in Belfast, dwars door de woonwijken. Het kerkhofmuurtje uit mijn jeugd…"
Zoon Paul trad door zijn vaders enthousiasme in zijn voetsporen… tot Irak….
Op zijn terugkeer naar zijn geboortestreek reageert W. anders dan hij verwacht had. Hij heeft plezier in het vertrouwde dialect. Hoort hoe opa gewerkt heeft aan het ontmantelen van Hadrians Wall maar de muur staat er deels nog steeds… En die muur moet hij bestormen, overwinnen, aanvaarden of afbreken…
Geert Spillebeen heeft veel jeugdboeken geschreven en dit is zijn eerste volwassenenroman. Net als in zijn kinderboeken overheerst de oorlog, met name WO I. Met veel liefde wordt over grootvader geschreven, brieven van het front aangehaald waar 'niets' in staat maar tussen de regels door juist enorm veel. W weet wat er tussen die regels staat, hij heeft zelf de verschrikkingen meegemaakt.
Af en toe rammelt het verhaal een beetje, klopt het taalgebruik niet met het personage.(Een militair in hart en nieren zal je niet snel horen zeggen dat iets schattig is.) Persoonlijk denk ik dat hij beter grootvaders verhaal verder had kunnen uitwerken dan de vier generaties te bespreken. De gedeeltes over grootvader zijn het mooist en het ontroerendst. Je voelt dat de schrijver grote affiniteit heeft met WO I.
Maar over het geheel genomen is het een mooi en bijzonder boek, zeker de moeite van het lezen waard!
ISBN 9063065027, Davidsfonds, gebonden, 119 blz
Bernadet
Voor meer informatie over Geert Spillebeen, klik hier http://users.pandora.be/geert.spillebeen1/
