‘Ik heb mijn naasten niet eens echt liefgehad, ik heb ze alleen niet heel slecht behandeld. Het ergste is nog dat de keuzes die ik heb gemaakt in dit leven, allemaal gericht waren op verbetering van mijn eigen situatie. Ik had er ook voor kunnen kiezen te schrijven voor het ledenblaadje van Greenpeace. Of ik had ontwikkelingseconomie kunnen gaan studeren en de situatie in willekeurig welk derdewereldland proberen te verbeteren. Of ik had kunnen blijven doen wat ik nu doe, maar op mijn vrije middagen soep helpen scheppen voor de daklozen bij het Leger des Heils. In plaats van al deze dingen, probeer ik mijn gevoel van schuld af te kopen door me tien keer voor te nemen geld te storten en het drie keer daadwerkelijk te doen.’
De hoofdpersoon uit het literaire debuut Het Knipperleven van Karin Amatmoekrin houdt van afleiding. Oppervlakkige zaken als seks, mode en videoclips op The Box hebben haar voorkeur boven reflectie op het leven. Diepere gedachten worden afgedaan als deprimerend en nutteloos. Mede dankzij haar knappe uiterlijk en overspelige geest laat zij zich zonder schuldgevoel in met meerdere mannen tegelijk terwijl zij een vaste relatie met Samuel onderhoudt. Voor de hoofdpersoon is dit allemaal niet zo’n probleem. Haar seksavontuurtjes horen nu eenmaal bij een andere kant van haar dan die kant van haar die ’s avonds bij Samuel in bed kruipt. Daarnaast is vreemdgaan er in haar jeugd met de paplepel ingegoten. Vader reed een scheve schaats zonder dat het Barbie en Ken-huwelijk van haar ouders daaronder leed. Ze heeft volgens eigen zeggen de aandacht van nieuwe, verse mannen net zo hard nodig als zuurstof. Hun onderzoekende handen, hun keurende blik, hun hongerige geluiden vormen een eerste levensbehoefte.
Aan al deze oppervlakkigheid komt een einde als de tandartsassistent tijdens een controle per ongeluk een foto van de hersens maakt in plaats van de kiezen. Op de foto is duidelijk een gezwel te zien dat wijst op kanker. Het ziekenhuis kan het vermoeden van de tandarts alleen maar bevestigen. De prognose luidt dat ze nog zes weken te gaan heeft. In plaats van dat de hoofdpersoon de handdoek in de ring gooit en haar laatste weken wijdt aan het sterfproces waarin zij zich laat bijstaan door vrienden en familie, kiest zij ervoor over haar op komst zijnde einde te zwijgen. Consequentie van haar keus is dat het normale leven gewoon doorgaat zonder aandacht voor het komende heengaan en de helse pijnen die zij lijdt.
Het verhaal van Het Knipperleven wordt verteld vanuit de ik-persoon. In korte fragmenten die zich soms in het heden en soms in het verleden afspelen leren we voornamelijk de oppervlakkige kant van de hoofdpersoon kennen. We lezen dan wel haar gedachten, maar die zijn zelden origineel. De hoofdpersoon zelf maakt zich hier zelf ook zorgen om. Zij zal dit leven verlaten zonder ook maar één vernieuwend inzicht te hebben gehad.
Het perspectief van een oppervlakkige verteller heeft als uiterste consequentie dat zij ons, de lezer, niet eens vertelt wat haar naam is. Het niet noemen van je eigen naam is niet alleen goed verzonnen, maar onderstreept daarnaast de wens van de hoofdpersoon onkenbaar te blijven voor haar omgeving en daarmee ook voor de lezer. Het Knipperleven kent dankzij de vlotte stijl net als het hoofdpersonage geen verdieping en blijft tot aan de laatste bladzijde spartelen aan de oppervlakte, bang om door het pittige thema naar beneden getrokken te worden. Met Het Knipperleven heeft Karin Amatmoekrim een makkelijk leesbaar debuut neergezet van een zeer eigentijdse doodsstrijd beschrijft.
