Doen waarvoor je in de wieg gelegd bent. De legende van Çakuntela van het Groene Continent‘
Dit boek is voor dromers en fantasten, voor mensen die durven geloven dat er meer is dan Planeet Aarde en dat de toekomst van haar bewoners nog ver in het verschiet ligt.’ De legende van Çakuntela van het Groene Continent is de eerste Surinaamse roman in het fantasy-genre. Mede vanwege dit voor het Surinaamse lezerspubliek zo nieuwe aspect geeft schrijfster Ismene Krishnadath duidelijk aan voor wie haar boek wél, maar ook voor wie het níet bedoeld is.
Het verhaal van Çakuntela begint bij haar moeder, Mehana. Tot haar zestiende woont Mehana op het Groene Continent, waar haar vader Arap Makar al eeuwen de Hoeder is, zoals de Groenlanders hun leider noemen. Mehana vindt pas haar levensbestemming als ze intuïtief haar weg volgt en zich met de stroom van de rivier mee laat drijven tot ze bij de zeenimfen terechtkomt en zich bij hun aansluit.
De weg die mensen te volgen hebben, daar gaat Krishnadaths boek over. Om gelukkig te worden in het leven, moet je datgene doen waarvoor je in de wieg gelegd bent. Bij het lezen van Ismene’s fantasy-debuut betrapte ik me er op dat ik ten aanzien van een gefantaseerde wereld blijkbaar heel erg hooggespannen verwachtingen had, wat aanvankelijk een licht gevoel van teleurstelling veroorzaakte. In Ismene’s zonnestelsel is zeker niet elk mens voorbestemd om idyllisch samen te leven in harmonie en liefde. Sommige mensen zijn zelfs geboren voor het voeren van oorlogen.
Mehana’s DNA-structuur staat helemaal in het teken van het element water. Ze reist mee met de verleidelijke nimfen die een spoor van opgebruikte mannen achterlaten, ten prooi gevallen aan de wellustige sekshonger van de waterwezens. Toch is er één man voor wie Mehana haar ‘veelventerij’ wil opgeven in ruil voor een monogaam bestaan, en dat is Prins Dhanil, van het Verzonken Continent op Planeet Drie. De leidster der nimfen Lok-Pon, is zo boos over Çakuntela’s ‘verraad aan de groep’, dat ze Mehana’s eerste kind opeist. Dat is Çakuntela. Het kleine meisje heeft echter geen water in haar genen, en Lok-Pon brengt haar terug naar het Groene Continent waar ze door haar grootvader Arap Makar grootgebracht zal worden. Çakuntela is voorbestemd is om Hoeder te worden van dit continent. Ze is degene die, jong als ze is, glashelder ziet dat haar oom Thep Krung niet thuishoort tussen de nogal naïeve, goedige Groenlanders. Gaandeweg het verhaal vordert is ook duidelijk dat de ambities van Thep Krung veel verder reiken dan het vredige leven op het Groene Continent. Hij wil het hele Zonnestelsel S-207 overnemen om daarna een ideale samenleving te verwezenlijken. Dat dat ten koste gaat van miljoenen, zelfs miljarden mensenlevens, dat speelt voor hem geen rol. Het is Çakuntela die weer wat balans – en daarmee hoop – brengt in de gebeurtenissen die steeds onomkeerbaarder elkaar lijken op te volgen.
De parallellen zijn eenvoudig te trekken, voor de oplettende lezer. Natuurlijk niet letterlijk: we hebben in Suriname geen nimfomane waternimfen in onze wateren rondzwemmen. Maar wel is er de huidige tijd er één van verandering wat de man-vrouw-relaties betreft, ook in ons land. De verzelfstandiging van vrouwen kan de mannelijke helft van de wereldbevolking soms behoorlijk zenuwachtig maken. Ook hebben we – nog – nergens in de wereld onzichtbare afweersystemen aangelegd rondom onze leefgebieden, waardoor éénpersoons-zelfmoordunits zich een weg naar binnen zoeken om door die mazen in het net onze strategische doelen aan te vallen en te vernietigen. Maar natuurlijk is de vergelijking rap gemaakt, en zijn zaken die we ooit onvoorstelbaar vonden in de afgelopen jaren realiteit geworden.
Ismene Krishnadath: De legende van Çakuntela van het Groene Continent. Paramarib 2004. Editing: Robby Parabirsing (Ralicon). Lay-out ontwerp: Lilian Krishnadath. Lay-out: WinCh. Print en afwerking: Office World. Een ISBN-nummer is er niet. Wie het boek wil bestellen moet zich rechtstreeks tot de auteur wenden. E-mail: i_krishnadath@hotmail.com, website: www.S77.suriname.nu.
mv