Archief: september 2020

In Vlaanderen komt elke jongere voor het eerst in contact met Luuk Gruwez aan het eind van het middelbaar onderwijs, waar zijn (vroege) gedichten gelezen worden als de voorbeelden bij uitstek van de neo-romantiek.

Van een beroep als slachter gruwen de meeste mensen. Het is niet iedereen gegeven om een dier te doden maar het is juist dat waar je als slachter niet omheen kunt.

Begeerte (1995), de verhalenbundel waarmee Manon Uphoff vijfentwintig jaar geleden debuteerde, is afgelopen zomer heruitgegeven. Voor de heruitgave schreef Uphoff een voorwoord waarin ze de essentie van haar latere werk herleidt tot deze verhalenbundel.

De Nederlandse nieuwsconsument die de via de gangbare media de ontwikkelingen in Irak probeert te volgen, krijgt daar een erg versimpeld beeld van. Dat is een open deur die ook voor de berichtgeving over andere delen van de wereld geldt, maar je kunt je na lezing van Geweld is nooit ver weg van Judit Neurink nauwelijks voorstellen dat het nog veel complexer kan dan in dit land van de Eufraat en de Tigris.

Het draait in Hier zijn we, Swifts elfde roman, om drie personages: Jack, spreekstalmeester van een variété, Ronnie, illusionist, en diens assistente Evie. Om de beurt blikken zij terug op hun gezamenlijke verleden.

Jannie Regnerus is een schrijver met een klein, zorgvuldig geschreven en fijn oeuvre, waarvan Het Wolkenpaviljoen de laatste uitgave is. Voorheen verschenen onder meer Het lam, De ent en Nachtschrijver, korte maar grote romans met grote thema’s.