Archief: september 2016

Mijn gedichtenschrift van Benno Barnard is een boek van feestelijke rijkdom. Het bevat ruim vijftig korte opstellen die allemaal zijn geschreven naar aanleiding van of in reactie op een of twee gedichten.

Simon Vestdijk was de eerste schrijver waarvoor ik als bleue scholier bewondering kreeg. Ik weet niet meer hoe oud ik precies was, denk een jaar of zestien, 4 vwo, openbare scholengemeenschap De Huizermaat, A.D., 1988.

Nederland heeft er een nieuwe parel bij. Een museale parel, gelegen in de duinen bij Wassenaar: Museum Voorlinden. Kunstig ingebed in de prachtigste natuur die je je kunt voorstellen. Ik bezocht dit net geopende museum voor hedendaagse kunst een paar dagen terug, een beetje zenuwachtig, alsof ik een date had met een nieuwe geliefde.

Onbehaaglijk koude rillingen die via de ruggengraat omhoog kruipen en kippenvel krijgen bij het horen van een gedicht. Dat kon je zomaar overkomen tijdens de 34e editie van Nacht van de Poëzie.

Het was vroeg in de ochtend, warm en veelbelovend. Een veelbelovendheid die plakkerig en teleurstellend door de stroperige hitte zou wegsijpelen, zoals altijd. Ik was op weg naar huis. Waar ik vandaan kwam weet ik niet meer.

Herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog, opgetekend door hen die uit eigen geheugen putten, worden zeldzaam. Marcel Cohen, de schrijver van Het innerlijke toneel. Feiten, was vijf of zes toen hij, op 14 augustus 1943, als joods jongetje in Parijs meemaakte hoe vader en moeder werden opgepakt en hijzelf de dans ontsprong.