De wereld gaat aan vlijt ten onder
Rob van Dam
In mijn tuin staat een eik. Ik vond hem bij het uittrekken van onkruid. Vier blaadjes heeft hij, gedeeltelijk roodachtig, en hij is amper tien centimeter hoog en toch onmiskenbaar een eik. Hij zal wel geplant zijn door een Vlaamse gaai, die bewaren eikels voor de winter en vinden niet altijd hun voorraad terug.
Ik moest denken aan een gedicht van Ida Gerhardt, 'Naar u':
Dit is de eerste schuchtere groei,
een zich ontplooien naar het licht.
Eéns is van liefde en geduld
de tijd vervuld, -
dan staat mijn stille tuin in bloei.
En elk aandachtig bloemgezicht
is toegericht
naar u.
Hier wordt beschreven hoe een onherkenbaar groen puntje, waarvan de kiemblaadjes nog maar amper begonnen zijn zich te ontvouwen, zich zal ontwikkelen tot iets ongehoord fraais dat zich richt naar iets ongehoord groots.
Een bescheiden hovenier is aan het woord, want de 'ik' die spreekt komt slechts indirect, in het woordje 'mijn', in beeld. Een dienstbare man of vrouw, dienstbaar aan de tuin die nog moet ontstaan en aan de grondslagen waarop de tuin tot stand komt: 'liefde en geduld'.
