Archief: mei 2016

Eén van de grote verschillen tussen geschreven en beeldende kunst is de factor tijd. Een beeld of schilderij geeft meestal één scène; een boek honderden. Soms smokkelt een schilder of beeldhouwer wat, en beeldt hij twee of drie scènes uit.

Robert Haasnoot schreef met Het laatste vaarwel een roman over liefde die opvlamt in oorlogstijd. Of over liefde die verstikt wordt door een bekrompen gemeenschap. En over de tijd, die niet alles ongedaan maakt.

De nagedachtenis van Alexander von Humboldt lag al anderhalf eeuw te verstoffen in de archieven van Duitsland toen de jonge Duitse romancier Daniel Kehlmann het een tiental jaren terug  wakkerkuste met zijn veelverkochte boek Het meten van de wereld, waarin deze natuurvorser en -wetenschapper een hoofdrol speelde.

Roos van Rijswijk (1985) heeft met haar debuut een verrassende roman geschreven die bij herlezing steeds beter bevalt. Onheilig gaat over getroebleerde familiebanden. In dit geval over een ongeneeslijk zieke moeder en haar zoon.

De lente davert over ons heen. O. den Besten, Wim de Bie’s verbitterde oud-leraar Duits, werd er depressief van. Die uitbundigheid, die schaamteloze bloemen! Anderen worden euforisch. Neem Nescio. In de lente van 1953 komt zijn kleinzoontje om het leven door een ongeluk.

In de uitstekende Vogelserie van uitgeverij Atlas Contact waren al boeken verschenen over de gierzwaluw, de grutto, de kauw, de koekkoek, de rotgans en de slechtvalk. Daar is onlangs een zevende deeltje bijgekomen, De spreeuw, van de hand van Koos Dijksterhuis, die in dagblad Trouw een dagelijkse natuurrubriek verzorgt.