Spreker van deze boekensalon is Jacqueline Bel, auteur van het boek Bloed en rozen. In dit magnum opus wordt de periode 1900/1945 beschreven. Bloed en rozen is een nieuwe literatuurgeschiedenis van de Lage Landen (1900-1945). Het boek is het zesde deel in de monumentale reeks Geschiedenis van de Nederlandse literatuur van de middeleeuwen tot nu.
Gevestigde en recent gedebuteerde schrijvers delen hun ervaringen, uitgevers vertellen over hun werk en voor iedere bezoeker is er gratis schrijfadvies. Je kunt schrijvers horen vertellen over feit en fictie en hun eerste pogingen tot schrijverschap, met redacteuren en schrijfdocenten aan de bar hangen en erachter komen hoe die relatie tussen schrijver en redacteur nu in elkaar zit.
Stine Jensen bevond zich in een persoonlijke crisis en besloot zodoende haar energie te steken in yoga, de sport die bekend staat als middel voor het (terug) vinden van de persoonlijke balans. Op chique wijze benoemt ze enkel haar persoonlijke problemen als motivatie voor haar reis, zonder de lezer verder lastig te vallen met buitensporige emotionele verhalen.
Vanmorgen schrok ik wakker uit een droom. Er stond een agent voor onze buitendeur met een mitrailleur in zijn handen. Wijdbeens, alsof hij daar voor eeuwig geplant was. Glurend door de brievenbus aanschouwde ik dit donkere silhouet in de ochtendschemer. Hij stond met de rug naar ons huis, onbeweeglijk maar aan de intensiteit van zijn aanwezigheid, was te zien dat hij zo onopvallend mogelijk de straat observeerde op verdachte bewegingen.
De relatie van moeders met hun zonen; het is een thematiek die schrijvers als Adriaan van Dis, Maarten ’t Hart en Arnon Grunberg recent heeft beziggehouden. Dat leverde heel verschillende resultaten op, maar duidelijk is steeds hoe bepalend de rol van een moeder kan zijn. Grunberg zei ooit: ‘Je hebt geen vrouw meer nodig als je een moeder hebt.’
Moederziel van Krijn Peter Hesselink (1976) gaat over een jongeman die zijn moeder die jaren geleden uit zijn leven is verdwenen, tegen het lijf loopt.
Het gelukkige schrijven is een bundel van 35 essays. In deze bundel probeert Kees ’t Hart zijn vinger te leggen op wat nu precies ‘het gelukkige schrijven’ is. Hij pretendeert niet het gelukkige schrijven ooit zelf bereikt te hebben. Zo is hier een zin uit het eerste essay: ‘Daarom is dit geen gelukkig essay, omdat het veel te opzichtig over het gelukkige schrijven reflecteert.’ Hiermee hebben we meteen al de eerste eigenschap van het gelukkige schrijven te pakken, maar dit maakt nog niet veel duidelijk.
Voor bezuinigende beleidsbepalers zijn degenen die zich op kosten van de overheid met kunst en cultuur bezig houden een makkelijk doelwit. Wat leveren die subsidies nu eigenlijk op? Kan het niet wat minder? Wat heb het voor nut? Op deze vragen hebben de culturele instellingen doorgaans geen antwoord dat eenvoudig in cijfers en staafdiagrammen uitgedrukt kan worden.
De bewegingen ZERO en Nul, stonden recent weer in de aandacht door de fraaie expositie ZERO. Let us explore the stars, die vorig jaar te zien was in het Stedelijk Museum Amsterdam. De timing was uitstekend voor de expositie De werkelijkheid van Jan Schoonhoven in een ander Stedelijk, dat in Schiedam.
Ted van Lieshout en Marit Törnqvist staan op de shortlist van wat ook wel de Nobelprijs voor jeugdliteratuur wordt genoemd. Van Lieshout stond ook voor de Hans Chr. Andersenprijs 2014 al op de shortlist. Het is de hoogste eer die je als kinderboekenmaker kunt ontvangen. In 1988 ging deze bekroning naar Annie M.G.