‘Ze zien het beest, maar niet de angst’.
‘We woonden in de stad die papa Leeuw het naamloze gat noemde’. Het is de eerste zin van de tweede alinea van Alleen met de goden, de nieuwste roman van Alex Boogers. Hij roept direct de troosteloosheid op van de omgeving waarin Aaron Bachman, in wiens leven we worden meegezogen, opgroeit. Aaron is 9 jaar als de roman begint.
Volgens Wim Brands, de presentator van het televisieprogramma Boeken, zijn er veel onbekende schrijvers in Nederland die meer aandacht verdienen. Cor Gout, die onlangs zijn verhalenbundel Korenblauw uitbracht, is één van hen.
Gout is een veelzijdig kunstenaar. Hij schrijft niet alleen verhalenbundels, maar publiceert ook poëzie, zingt in een band en maakt programma’s voor radio en televisie. Je zou Gout een hedendaagse homo universalis kunnen noemen, die in de geest van Goethe en Leonardo Da Vinci op meerdere terreinen zijn creatieve persoonlijkheid tot uiting laat komen.
In 1954 begint Frida Vogels op 24 jarige leeftijd een dagboek bij te houden. Dit blijft ze doen tot 1991. Parallel daaraan werkt ze aan haar autobiografische boek De harde kern. Toen dit boek af was, verviel daarmee de behoefte een dagboek bij te houden. Het meer dan zevenduizend pagina’s tellende dagboek was aanvankelijk niet bedoeld om openbaar te maken.
First basketball team Ipswich Girls Grammar School 1918
Creator: Unidentified
Location: Ipswich, Queensland
Description: Back row, l. to r.: May Smith (goaler’s assistant); Hilda Wallace Brown (goaler); Elsa Young (1st centre).
Front row, l. to r.: Madeline Hulbert (free runner); self (2nd centre); Edna (sports mistress); Ida Sole (captain and defender); Leila Linning (defender’s assistant).
Stamped on verso: F.A.
Een dal in de Dolomieten met uitzicht op de prachtige bergtop van de Antelao met gletsjers en eeuwige sneeuw. Het is de vallei van de ijsmakers. Al generaties lang trekken in de lente de Belfi’s, de Zangrando’s, de Toscani’s en de Talamini’s weg uit hun geboortestreek om in Oostenrijk, Duitsland en Nederland ijs te verkopen.
Door Ingrid van der Graaf
Alfred Döblin (1878-1957) heeft zo’n twintig romans geschreven waaronder verschillende meesterwerken. Toch is hij de geschiedenis in gegaan als de schrijver van dat ene boek, Berlijn Alexanderplatz. Deze nieuwe, volledige Nederlandse vertaling door Hans Driessen is een eerbetoon aan een van de grootste Duitse schrijvers uit de twintigste eeuw. De Berlijnse arbeider Franz Biberkopf heeft vier jaar in de gevangenis gezeten voor de moord op zijn vrouw.
Agenda / 27 maart / 20.00 uur / Tolhuistuin
Eenmalig optreden van de Amerikaanse schrijver Jenny Offill in de Tolhuistuin.
De Amerikaanse schrijver Jenny Offill is in Nederland nog relatief onbekend. Offill debuteerde in 1999 met de roman Last Things en werd daarmee finalist bij de LA Times First Book Award. Haar tweede roman, Dept. of Speculation is door The New York Times uitgeroepen tot één van de tien beste boeken uit 2014.
De titel geeft het weg. Wachten op een vriend, de zojuist verschenen roman van Huub Beurskens, staat in de schaduw van Wachten op Godot. De schrijver doet er trouwens niet geheimzinnig over. In zijn boek komt het toneelstuk herhaaldelijk ter sprake, ook in de ‘Verantwoording’ achteraf: ‘Het spreekt voor zich dat gebruik werd gemaakt van Samuel Beckett’.
Jan Donkers (1943) is de vleesgeworden paus van de popmuziek in Nederland. Een onafzienbare lijst van artikelen over dit onderwerp staat op zijn naam. Hij schreef o.a. in De Volkskrant, stond met Willem de Ridder aan de wieg van het undergroundblad Aloha/Hitweek en hij publiceerde in NRC, Wah Wah en America Magazine. Daarnaast was hij een veelgehoorde stem op de radio. De VPRO lijfde hem in.
Het is even wennen, de futuristische wereld die Auke Hulst in Slaap zacht Johnny Idaho neerzet. Deze roman speelt in een wereld die lijkt op de onze, maar die toch totaal anders is met weblenzen, swipes en taps. ‘Veel berichten gaan over sociale onrust in ooit welvarende steden, in ooit welvarende landen, waar ooit de zon scheen. Londen brandt. Madrid smeult na, in San Francisco hebben ordediensten de toegang tot Millionaire’s Row gebarricadeerd.
Ik ben niet zo van de clubjes. Heb eigenlijk een hekel aan groepsvorming. Wellicht omdat ik ben opgegroeid in een soort van groepsgebeuren. Nooit een kamer voor mezelf gehad. Als jongste ondergesneeuwd door de expansiedrift van oudere broers en zussen. En wat dat allemaal teweeg bracht. Daar word je beschouwend van.
