Gesignaleerd door de redactie:
Huize Oeverhorst is ‘een krap draaiende privé-inrichting met een wachtlijst’ voor tijdelijk gestoorden, geleid door de boezemvrienden Wibold en Olaf. Tekenlerares Antoinette keert er na tien jaar terug in haar oude baan: de verwachting is dat zij orde kan houden onder de ‘gasten’, die tegenwoordig overwerkt zijn in plaats van gestoord en daarom een te grote mond hebben.
Het overlijden van Christa Wolf op 1 december vorig jaar maakte haar laatste boek Stad der engelen of The Overcoat of Dr. Freud, waarvan de Nederlandse vertaling slechts luttele weken voor haar sterfdag verscheen, tot haar zwanenzang.
Auteurs hebben soms heel duidelijke bedoelingen met hun werk. Ze willen de lezer terugvoeren naar voorbije tijden, de maatschappij in een kritisch voetlicht plaatsen, de lezer in zichzelf doen kijken, ze willen de lezer amuseren, enzovoort.
Te leven op duizend plaatsen is een biografie met ambitie. Ruim 800 bladzijden lang doet Rob Groenewegen zijn best Jo Otten gestalte te verlenen en zijn waarde voor literair Nederland recht te doen.
Cesare Pavese en zijn eenzaamheid (Cultboek; Italiaans literatuurprogramma).
Een Nederlandse diplomaat wordt op een safari in Kenia aangereden door een bus, die in dichte stofwolken verdwijnt.
Een pizzakoerier wordt gegijzeld door twee mannen die hij ooit bijna doodsloeg.
door Ingrid van der Graaf
Elly de Waard plaatst alle gedichten van Chr. J. van Geel, die eerder posthuum verschenen zijn, op haar website. Op het speciaal daarvoor geopende deel over leven en werk van kunstenaar en dichter Chr.
Gesignaleerd door de redactie:
Mijn naam is Legioen is Menno Wigmans eerste dichtbundel sinds zes jaar. ‘Ik leefde snel en telde af, dat was toen mode’, dicht Wigman in zijn nieuwe bundel.
In Grip snijdt Stephan Enter een tijdloos thema aan: zijn we als mensen daadwerkelijk met elkaar verbonden of leven we ons leven ondanks intense vriendschappen in volstrekte eenzaamheid?
De titel van dit boek, Het barbiehuis, doet wellicht iets anders vermoeden dan waar het boek daadwerkelijk over gaat. De Italiaanse titel Lotta di classe, oftewel ‘Klassenstrijd’ geeft een beter idee over de inhoud van het boek.
De filmwereld kent The Golden Raspberry Awards, ook wel The Razzie Awards genoemd, voor de slechtste films. Voor zover bekend kent de literatuur een dergelijke prijs niet.
Recensie door Adri Altink
De wonderlijkste geschiedenis in de debuutbundel van Kerim Göçmen is het titelverhaal. De verteller daarin noemt zichzelf ‘bij gebrek aan een betere benaming een kwelgeest’. Hij is dat geworden na een ‘fatale gebeurtenis’ die hem als baby trof.