Recensie door: Machiel Jansen
Wachten op de dood
Alle grote kranten en persbureaus hebben uitvoerige levensbeschrijvingen van bekende personen klaarliggen zodat ze deze snel kunnen publiceren in het geval de betreffende persoon overlijdt.
Recensie door: Machiel Jansen
Wachten op de dood
Alle grote kranten en persbureaus hebben uitvoerige levensbeschrijvingen van bekende personen klaarliggen zodat ze deze snel kunnen publiceren in het geval de betreffende persoon overlijdt.
Recensie: Ingrid van der Graaf
In het eerste nummer van Tirade van dit jaar is het schotschrift Te licht bevonden van historicus en publicist Ronald Havenaar opgenomen.
Recensie door: Lodewijk Lasschuijt
Dit boek ademt. Het is een levensechte beschrijving van mensen met al hun verdriet maar ook met hun geluk en grote blijdschap.
A.L. Snijders is een schrijver, maar wel een hele aparte. Eigenlijk heeft ie het veel te druk met andere zaken om echt schrijver te zijn. Daarom schrijft Snijders ZKV’s: Zeer Korte Verhalen.
Literaire tijdschriften zijn niet alleen voor de echte literatuurkenner interessant maar vooral ook voor de liefhebber. Een literair blad is een mooi platform om je onder meer te laten verrassen door literaire binnenkomers of vergeten schrijvers en boekfanaten.
Recensie door: Albert Hogeweij
Onlangs verscheen een in een bescheiden formaat gestoken en fraai ogend boekje met de lange titel Tips en wenken voor wie zijn afdelingschef om opslag wil vragen van de Franse auteur Georges Perec (1936 –
‘Het officiële portret van Kemal Atatürk is in Turkije nog alomtegenwoordig. Al tijdens zijn leven begon de persoonlijkheidscultus rond de visionaire en besluitvaardige man met de lamswollen muts die westerse en oosterse waarnemers imponeerde.
‘Creperen, de geest geven, de pijp uitgaan, het loodje leggen, het anker lichten en de steven westwaarts keren. Het onderwerp ‘dood’ heeft mensen sinds het begin der tijden achtervolgd, geobsedeerd en gefascineerd.
Recensie door: Machiel Jansen
Als Maarten ’t Hart geen bekend schrijver zou zijn geweest wie zou hem dan graag willen leren kennen? Zonder zijn schrijverschap is hij een teruggetrokken, ietwat zonderlinge man.
Recensie door: Rein Swart
Sappige impressie van een modern hoofdstedelijk milieu
Een schrijver laat altijd meer zien dan hij denkt, schrijft Marja Pruis in Kus me, straf me.
Recensie door Adri Altink
De wonderlijkste geschiedenis in de debuutbundel van Kerim Göçmen is het titelverhaal. De verteller daarin noemt zichzelf ‘bij gebrek aan een betere benaming een kwelgeest’. Hij is dat geworden na een ‘fatale gebeurtenis’ die hem als baby trof.