Uitgeverij Thomas Rap betitelt Calippo Cola als ‘het mooiste liefdesverhaal van het jaar’. Calippo Cola is de tweede roman van Owen Donkers die in 2009 debuteerde met Julien.
‘Een jongen in de late puberteit droomt ervan om ooit professioneel honkballer te worden. Hij kent zijn klassiekers en weet in wiens voetsporen hij wil treden. Doordeweeks gaat hij naar school, in het weekend verdient hij wat geld in een fabriek waar champignons verpakt worden.
‘Hardlopen is een ontroerend portret van een bijzondere man: Emil Zátopek, rond 1950 beter bekend als de snelste mens ter wereld. Een atleet die ondanks zijn vreemde techniek de ene na de andere langeafstandswedstrijd won. Intussen onderging zijn leven binnen en buiten de stadions de invloed van de politiek, dat wil zeggen van de Duitsers, later van de Russen en steeds van de Tsjechen, zijn landgenoten.
Jean Echenoz beschrijft Zátopek in zijn onnavolgbare stijl: subtiel, onnadrukkelijk, licht ironisch, maar vol compassie.
In maart verschijnt de nieuwe roman van Yolanda Entius, Het kabinet van de familie Staal. De voormalige actrice, regisseuse en scenarioschrijfster schreef hiermee hier vierder roman sinds 2006.
Kobe heeft zijn leven lang hard gewerkt, hij drinkt niet, hij gokt niet, hij gaat niet naar de hoeren. Dat is van belang, vindt Kobe, de rest is flauwekul. Zijn jongste dochter Mees denkt dat er meer is: een al te aardige buurjongen, pumps die pijn doen, een broertje dat nooit genoemd mag worden en een schuwe moeder die vreest dat Mees niet weet waartoe Kobe allemaal in staat is.
Recensie door: Albert Hogeweij
Lachende lelie, dode maagd
De nieuwe, dik uitgevallen bundel, de trektocht, van de Friese Albertina Soepboer (1969) telt bruto 102 stuks gedichten. Netto 68, wanneer je bedenkt dat de 34 Friese gedichten erin van een Nederlandse vertaling zijn voorzien. De bundel is uit twee delen opgebouwd: pleisterplaatsen en het nest. Deze twee delen bevatten diverse onderafdelingen die vrijwel allemaal titels dragen die het op weg/onderweg zijn betreffen.
Recensie door: Carolien Lohmeijer
Vorig jaar verscheen bij Van Gennep het boek De wand, de fascinerende roman van de Oostenrijkse schrijfster Marlen Haushofer. Wij doden Stella verscheen in Oostenrijk in 1959, De wand verscheen vier jaar later en in Nederland pas in 1988.
Net als De wand is Wij doden Stella een boek dat je grijpt.
De positie van de vrouw in het maatschappelijk en culturele leven is aan grote verschuivingen onderhevig geweest in de afgelopen honderd jaar. Gedurende die tijd hebben vrouwen altijd geschreven en werden goed of minder goed ontvangen. Nu met de afstand der jaren is de betekenis van deze vrouwenliteratuur pas echt duidelijk. Schrijfsters, die in hun werk ‘de vrouwelijke stem’ lieten horen, en zo spraken voor vele van hun sekse- en tijdgenoten. In de serie Vrouwenstemmen, bij uitgeverij Maarten Muntinga worden tien sterke vrouwen die zich durfden uit te spreken als rainbowpocket uit gegeven.
‘In De belevenissen van een muurbloem gaat Charlie naar de bovenbouw. Hij is zeker geen sukkel, maar populair is hij ook niet. Zijn verlegen, hyperintelligente en sociaal onaangepaste karakter zorgt ervoor dat hij een muurbloem blijft. Charlie probeert op zijn eigen manier vat te krijgen op de wereld van dates, familiedrama’s, seks en drugs. Gelukkig heeft hij vrienden die hem hier af en toe bij helpen. Op zijn eigen unieke, aandoenlijke en aangrijpende manier vertelt Charlie zijn verhaal
De belevenissen van een muurbloem veroorzaakte veel opschudding in Amerika, waar het boek op veel scholen werd verboden vanwege de controversiële inhoud.’
Brieven van de grootste toneelschrijver van de 19e eeuw
Op 22 februari 2011 verschijnt er een nieuw deel in de reeks Privédomein, De zomer beschrijf je het best op een winterdag . Het zijn brieven van Henrik Ibsen, geselecteerd, vertaald, ingeleid en van commentaar voorzien door Suze van der Poll en Rob van der Zalm in samenwerking met Jeanne Dullaert-van Tol en Sjoukje Marsman.
‘De Noorse toneelschrijver Henrik Ibsen (Skien 1828-Kristiana/Oslo 1906) was de invloedrijkste toneelschrijver van de negentiende eeuw, en misschien ook wel de beste.
‘Sicilië, midden jaren zeventig. Een jong Nederlands stel – pubers nog – arriveert per trein te Palermo voor hun eerste grote buitenlandse vakantie. Ze spreken geen woord Italiaans en weten vrijwel niets van het ondoorgrondelijke eiland waarop ze hun tentje hebben neergezet. Meteen worden ze op sleeptouw genomen door leeftijdsgenoten uit de incrowd van de grote stad. Maar ze leren ook een ander Sicilië kennen: dat van een groep ongepolijste vissers uit het dorpje waar hun camping ligt.
Recensie door: Rein Swart
‘Dit is toch al een roman?’
In de Spaanstalige literatuur wordt graag geëxperimenteerd. Ik denk daarbij aan Rayuela, een hinkelspel van Cortazar, dat in verschillende volgorden kan worden gelezen en aan de ‘nevelle’ Nevel van Miguel de Unamuno, waarin een spel wordt gespeeld met de werkelijkheid. Ramiro Pinilla doet weer wat anders. Hij neemt een loopje met de detectiveroman op een manier die een heel onderhoudend boek oplevert.