De flarden van iets mateloos naar het heden zingen
over Alles is nieuw van Esther Jansma (maar niet de titelkeuze, want Coen schreef er ook al over)
Er is een gedicht van Leopold dat op middelbare scholen geldt als het voorbeeld van het symbolisme bij uitstek: ‘
In 2001 werd Astrid Lampe geïnterviewd voor het roemruchte literaire tijdschrift De Revisor. Ze deed daar een aantal verrassende uitspraken over poëzie en het leven in het bijzonder.
Toen dichters hun zinnen nog begonnen met O
Nu Nederland meer dichters dan poëzielezers kent, is het wel eens prettig om het verleden in te duiken. Gewoon omdat je wel eens af wilt van de hijgerigheid van het actuele en omdat je nog veel bundels ongelezen in de kast hebt staan.
Esther Gerritsen (1972) studeerde in 1995 af aan de nieuwe studierichting Dramaschrijven en Literaire vorming van de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht.
Nadat Esther Gerritsen afstudeerde aan de HKU komt haar carrière in een stroomversnelling.
Auteurs
Frida Vogels is wellicht niet de meest gelukkige keuze in een rubriek als Auteur van de week. Een dergelijke rubriek impliceert immers toch dat de lezer een uitgebreide biografie van de betreffende auteur te lezen krijgt en als het even mogelijk is ook nog wat gewaagde of illustratieve uitspraken.
Zelf net in het bezit van een brandweerrode Vespascooter besloot ik mij te verdiepen in de hausse aan scooterliteratuur die op het moment in de boekwinkels ligt. De meeste Vespascooterbelletrie gaat over mannen van middelbare leeftijd die op een aftandse, maar vintage Vespa uit 1965 door Italië gaan reizen om daar te genieten van het prachtige landschap, het heerlijke eten en het genot van een constant haperende motor.
Leer het zwijgen
Om nou te zeggen dat het goed gaat met het christelijke thema in de Nederlandstalige literatuur, is wellicht wat overdreven. Maar getuige de laatst gelauwerde schrijvers en uitgegeven boeken, leeft het thema zondermeer.
Recensie door Kees Klok
Vogels zonder vleugels is een indrukwekkende historische roman van Louis de Bernières, die eerder naam maakte met Kapitein Corelli’s Mandoline.
Wie de website van de schrijver van het kinderboekenweekgeschenk van dit jaar aanklikt, verbaast zich over de enorme productie van deze auteur. Het geschenk Wat rijmt er op puree?
Een sekte waarvan de mannelijke leden zich laten castreren en de vrouwen het mes in hun borsten zetten, teneinde zo alle vleselijke lusten uit hun bestaan te bannen en een engel op aarde te kunnen worden.
Vorige maand werd in Londen de Popescu Prize for European Poetry Translation uitgereikt. Eens per twee jaar gaat deze prijs naar een poëzievertaler die een bundel uit een niet-Engelstalig land in Europa naar het Engels heeft vertaald.
Soms lees je een prachtig boek dat je met een ongemakkelijk gevoel achterlaat. Satanstango is zo’n boek. László Krasznahorkai (Hongarije, 1954) schreef zijn debuutroman Satanstango al in 1985. Op dat moment gebeurde er veel in Hongarije, zelfs datgene dat niemand had verwacht.