In een van de eerste decennia van de vorige eeuw verscheen bij uitgeverij De Wereldbibliotheek een Nederlandse vertaling van Leaves of Grass. Het was een wonderlijke – niet verantwoorde –
Archief: juli 2005
Teleurstellend einde
Recensie door Coen Peppelenbos
De schrijver Philibert Schogt is nog niet zo heel erg bekend en dat is jammer want zijn eerste twee romans zijn zeer de moeite waard.
Kleine lichamen
Van poëzie naar prozagedicht
De bundel Kleine lichamen van Peter Ghyssaert bestaat uit vier delen. Een deel ‘ouderwetse’ gedichten in de afdeling ‘Lege lanen’, daarna ‘Kleine lichamen I’
Heere Heeresma
Over het leven van Simon Heere Heeresma weten wij eigenlijk weinig. De schrijver zelf hult zich het liefst in nevelen. Toch weten we dat zijn grootvader van vaderszijde kapitein van een zeeklipper was en grootvader van moederszijde reder en dat Heere op 9 maart 1932 als zoon van Heere Heeresma en Hendrika van der Zwan in het huis aan de Speerstraat 5 in Amsterdam-Zuid in een zeer christelijk gezin werd geboren.
Het onderzoek begint
Een boek van Berckmans staat garant voor uren gezever, geëmmer en gelamenteer. De personages in zijn verhalenbundels zijn geestelijk en lichamelijk ziek, hebben altijd dorst en missen het geld om pleepapier te kopen, hetgeen tot onsmakelijke taferelen kan leiden.
De engelenbron
Monchin is een voormalig politieman die een zolderkamer bewoont in een hoerenkast, waar Aura en dochter Linda Rosa de scepter zwaaien. Nadat hij uit het korps werd ontslagen en de gescheiden was van zijn vrouw, moest hij een nieuw leven beginnen.
Een grimwoud in mijn keel
Een grimwoud in mijn keel heet de debuutbundel van Liesbeth Lagemaat, onlangs nog winnares van de C. Buddingh’-prijs 2005. Een grimwoud in mijn keel, of zoals Lagemaat in ‘Diep in de hagedissenjas’
Recent
17 januari 2020
16 januari 2020
15 januari 2020
14 januari 2020
13 januari 2020
7 januari 2020
Literair Nederland - 10 jaar geleden
20 januari 2010
Weijts zet de lezer op het verkeerde been
Recensie door Karel Wasch
Het derde boek van Christiaan Weijts werd geschreven in opdracht van het Nederlands Dans Theater. Hij zou geprobeerd hebben, volgens een interview achter in het boek, om de lezer op het ‘verkeerde been’ te zetten. Grappig gegeven voor een dansboek. Hij wilde tot in de taal, bewegelijk opereren, zodat de lezer in een plezierige verwarring door de bladzijden dwaalt.