Wij schrijven het jaar onzes Heren
2000, maar moeten veel leren:
De meerderheid
Verbeuzelt zijn tijd
Met vruchteloos redeneren.
‘Nét niet gehaald! Godverdomme, Karel, en dat in een tijd van oprukkend obscurantisme, waarin wij jouw scepsis en verstand beter dan ooit hadden kunnen gebruiken!’, aldus Martin van Amerongen in De Groene Amsterdammer van 6 oktober 1999, ruim een half jaar na het overlijden van Van het Reve.
Met De Asielzoeker lijkt Grunberg voorzichtig een nieuwe weg in te zijn geslagen. Kampten de personages in Blauwe Maandagen, Figuranten en Fantoompijn met een adolescenten- problematiek en was het verhaal ondergeschikt gemaakt aan de anekdote, in De Asielzoeker verkent Grunberg het domein van het “volwassen lijden” en schrijft een heus verhaal.
Uit mijn brief aan Cor Gout, de auteur:
Ik moet je zeggen: je hebt een bijzonder boek geschreven. Allereerst de fraaie uitgave: papier, grootte, de tekeningen; het ziet er allemaal even verzorgd uit.
Oh, als ik iets af heb ben ik altijd diep tevreden. Als het echt goed is, goed in elkaar zit, hecht dichtgetimmerd is, ja, dan ben ik tevreden en kort daarna lees ik het nog heel vaak door.
Recensie door Adri Altink
De wonderlijkste geschiedenis in de debuutbundel van Kerim Göçmen is het titelverhaal. De verteller daarin noemt zichzelf ‘bij gebrek aan een betere benaming een kwelgeest’. Hij is dat geworden na een ‘fatale gebeurtenis’ die hem als baby trof.
