Er zijn boeken die je een leven lang bijblijven, er zijn er ook die bij een bepaalde levensfase horen. Dat is logisch: niet alles wat je op je twintigste kon boeien, houdt tien of twintig jaar later nog je aandacht vast. Alleen al die vaststelling maakt een ‘objectief’ oordeel (voor zover dat al zou kunnen bestaan) over Het glazen hotel van Emily St. John Mandel (1979) moeilijk: de Canadese schrijfster heeft namelijk een trouwe aanhang van vaak jongvolwassen lezers. Zij herkennen zich in de personages die min of meer aan het begin van hun volwassen leven staan en zoekend, tastend hun weg proberen te vinden.

Deze zomer trekken verschillende medewerkers van Literair Nederland een vergeten meesterwerk uit de kast. Adri Altink vertelt waarom Piet Paaltjens zo'n indruk op hem blijft maken.

In mijn gymnasiumtijd maakte ik kennis met de gedichten van Piet Paaltjens. Ik las ze graag om hun mengeling van humor en tragiek. Misschien herkende ik, verlegen en in mezelf gekeerd als ik toen was, ook wel iets in Paaltjens’ hartenkreet aan Rika die eindigt met ‘Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn, / Dan, onder hels geratel en gestamp,