Het einde van het lied van Willem du Gardijn is een roman in drie liederen. In het eerste worden we meegenomen in het hoofd van Aimée wier partner, de docent klassieke talen Adriaan, haar huis na een ruzie heeft verlaten en naar Rome is vertrokken. Zij is vreemd gegaan en probeert de gevolgen te verwerken. In het tweede lied volgen we Adriaan die probeert exact te reconstrueren waar keizer Hadrianus is gestorven. Maar hoe kun je weten wat waarheid is? Hij neemt in het derde deel zijn toevlucht tot fictie en pakt de draad op waar Marguerite Yourcenar haar pen neerlegde toen ze haar Herinneringen van Hadrianus beëindigde. Hij schrijft er een vervolg op.

Er zijn van die romans die zo bizar van inhoud zijn en tegelijkertijd zo goed geschreven dat ze lang nadat je ze voor het laatst hebt dichtgeslagen blijven resoneren. ARC is zo’n roman. Wat de inhoud betreft is het moeilijk om iets om over de inhoud van het verhaal te vertellen zonder vooraf te veel weg te geven. Alles grijpt namelijk op een ingenieuze manier in elkaar en hoe minder je op voorhand over het verhaal weet hoe beter het is. Richard Osinga doet iets waar hij getuige zijn eerdere boeken erg goed in is. Hij bouwt zijn verhalen op als een fascinerend weefgetouw waarvan je elk afzonderlijk draadje afzonderlijk zou willen volgen.