Voordat ik er erg in had, geloofde ik in God. Ik verliet de wereld van de sprookjes van Grimm, Perrault en Andersen en belandde, slechts twee straten verder, op een Dudokschool met de bijbel. Ik kwam in een klas met kinderen die als de juf ‘eerbiedig’ zei, als vanzelf de voeten sloten, de rug rechtten, het hoofd bogen en hun handen gevouwen op de rand van de schoolbank legden. Ze zongen, ook als vanzelf, onbekende liedjes die psalmen of gezangen werden genoemd. Mijn handen bleven in mijn schoot toen de juf vroeg wie er op zondag naar de kerk ging. Tussen de schare gelovigen zat ik, ongedoopt en ontheemd. Het moet paniek zijn geweest waardoor ik nu nog Proustiaanse herinneringen krijg aan dat eerste jaar op de lagere school als ik schoolkrijt en schoolbanken ruik en de geur van muffe kleren.
Ik observeerde en zweeg. Een houding die ik in de loop van het schooljaar moeiteloos koppelde aan hoe God zich in het dagelijks leven gedroeg.