In dit mooie en zeer rijk geïllustreerde boek toont Luc Sante het andere Parijs, niet dat wat de toeristen nu najagen, maar wat het allemaal is geweest, een enorme wereld op zich. Over prostitutie, misdaad, stegen, leerlooiers, koorddansers, gekken, dronkaards en zakkenrollers, over wijn en absint, vreemde gevolgen van wonderlijke wetgeving en zoveel meer.
Een boek om van te houden zoals je van Parijs kunt houden. Een schitterende geschiedenis in heel fraaie uitvoering.
Vijftig procent van Ellen Deckwitz’ ouders zijn docent Nederlands, zo licht Ellen haar neiging toe het op te nemen voor poëzie in dit boek. Dat verklaart veel, maar niet alles. Het verklaart nog niet waarom ze zo aanstekelijk over poëzie kan schrijven, en het verklaart geenszins waarom het haar wel lukt, en sommige docenten Nederlands niet, het leuk en mooi en toch niet te simpel te maken.
Dit is een aanrader voor iedere lezer die toch ergens altijd wat angst voor die gedichten houdt. Wat is een gedicht eigenlijk, waarom breken dichters regels af? Waarom niet zeggen waar het op staat? Kan een onbegrijpelijk gedicht goed zijn? Vragen te over, en goede antwoorden van Ellen Deckwitz.
De grote Amos Oz schreef schitterend werk over de periode van de kolonisatie van Israël, De heuvel van de boze raad is zo’n meesterwerk. Oz speelt het klaar juist in deze beginperiode de problemen zichtbaar te maken die nu in een heel andere verhouding alsnog spelen: van wie is het land? Maar ook vooral: hoe zijn de mensen die erin wonen. Oz versimpelt nergens en blijft als schrijver een monument van weldenkendheid, wat in Israël vandaag misschien moeilijker is dan elders.
‘Jeruzalem, 1947. De zomer voor de stichting van de staat Israël. Britse soldaten patrouilleren in de straten, kogels en bommen vliegen door de nacht. Te midden van al die onrust droomt de twaalfjarige Profi van een toekomst als vrijheidsstrijder.
De ontmoeting met een zachtmoedige Engelse politieagent plaatst hem voor een dilemma. Hij heeft geleerd dat je een verrader bent als je met Engelsen omgaat, maar de man schenkt hem de warmte die hij bij zijn veeleisende en kille vader zo mist. Profi worstelt voortdurend met de vraag of hij geen verraad pleegt. Vijfenveertig jaar later, als de volwassen verteller terugkijkt op zijn jeugd, denkt hij nog steeds met een mengeling van schaamte en verlangen terug aan de jongen die hij was.’
