De naam Cornelis Bastiaan Vaandrager (1935-1992) wordt vaak in één adem genoemd met die van Hans Sleutelaar, Hans Verhagen en Jules Deelder. Zij zijn bekende performers of, specifieker, ‘aucteurs’ waarvan er anno 2017 zovelen rondgaan.
Een bundel van een levende dichter op de verplichte leeslijst voor middelbare scholieren? Als je dat leest weet je één ding zeker: dit gaat niet over Nederland. Inderdaad, het betreft Frankrijk en de dichter is inmiddels overleden.
Krisztina de Châtel is een in Hongarije geboren choreografe die in de jaren zestig naar Nederland kwam om dans te studeren bij Koert Stuyf. In 1976 richtte zij haar eigen dansgroep op die tot 2009 bestond.
Het subgenre ‘politieroman’ onderscheidt zich van de detective en de thriller doordat het meer wil bieden dan alleen een moordmysterie of spannend verhaal. De maatschappelijke context is net zo goed van belang.
Het valt niet mee om schrijver te zijn. Vraag het maar aan Hajé Gerritsen, hoofdpersonage in De Weergekeerde Bloem van Wessel te Gussinklo. Hajé is een gevestigde schrijver die met een verlammend writer’s block kampt.
Poëzie is vaak een veeleer wenken en suggereren dan ronduit zeggen. Wie als lezer resoneert met de gebezigde metaforen kan zeggen dat hij een gedicht ‘begrepen’ heeft. Thomas Möhlmann (1975) toonde in eerder werk, met name het in 2009 verschenen Kranen open, de lezer te kunnen treffen met de schoonheid van zijn taalspel en vergelijkingen nog vóórdat de beeldspraak volledig is geanalyseerd en verstaan.
Op ongeveer tweederde van de bundel Splendor staat een strofe die zo’n beetje allesomvattend voor het werk van H.C. ten Berge genoemd kan worden. Een vorm van persoonlijke kwalificatie, een helder inzicht in eigen materie:
Ik ben de nominalist
die alles met woorden bekleedt en benoemt.
Het staat ongetwijfeld veel mensen nog op het netvlies: Pussy Riot die na een optreden in een kerk, Poetin en het instituut kerk bespottend, tot twee jaar strafkamp worden veroordeeld.
Een bijna lege filmzaal waar nog twee mannen zitten. Je ziet ze op de rug, de man links houdt de handen achter zijn hoofd. Een houding waarmee je peinst, je gedachten ordent over wat je zojuist gezien hebt.
In deze bundel met twaalf korte verhalen tekent de Fins-Iraakse Hassan Blasim fictieve getuigenverslagen op van psychisch getraumatiseerde Iraakse mannen. Het zijn gewone mannen in ongewone tijden, die allen genoodzaakt zijn (of zijn geweest) om onmenselijke keuzes te maken in oorlogstijden.
Een held in je familie, wie wil dat niet? Een oom of neef die in de oorlog heldendaden verrichtte, die de goede kant had gekozen. In de oorlog die volgens de geschiedenisboekjes maar vijf jaar duurde, maar waaraan door de ontdekking van steeds weer nieuwe verhalen geen einde lijkt te komen.
Je ziet het voor je: een familie met een spraakmakend verleden herbergt op de bovenetage van een patriciërswoning een menigte archivalia, waarnaar lang niet is omgekeken. De huidige generatie heeft nog slechts een vaag vermoeden van de inhoud, die in de loop der jaren is gecondenseerd tot geruchten.
´Het eerste bezoek was een klucht. Niet zomaar banaal lachen en dijen kletsen. Nee, het was, hoe meer ik erover nadenk, de verfijnde onderbroekenlol van een oude professor die te midden van kunst en antiek plotseling tegen me zei: ´Laat uw broek maar even zakken.´´
Wie had ooit gedacht dat deze aanlokkende openingsalinea door ons eigen Peter Brusse werd opgeschreven? Brusse, bij het grote publiek voornamelijk bekend als voormalig buitenlands correspondent voor de Volkskrant en het NOS Journaal in Londen maakt met het vlindernet zijn debuut als romanschrijver.